ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 19 και τώρα θα μπω στο 2ο έτος της σχολής μου. Σπουδάζω στην Αθηνα , ενα ξενόγλωσσο τμήμα φιλολογίας. Στις Πανελλαδικές ειχα παει παρα πολυ καλα και γενικά με τα μορια που ειχα επιανα ολες τις σχολές υψηλόβαθμες ή μη. Και επελεξα να παω σε αυτην που ειμαι σήμερα χωρίς καμια απολύτως πιεση απο τους γονεις μου για να κανω κατι αλλο. Το θέμα ειναι οτι υπάρχει μεσα μου κατι το ανικανοποίητο και δεν ξερω αν το εχουν κι αλλοι φοιτητές αυτο. Δεν ξερω τελικα αν αυτό που επέλεξα με γεμίζει. Μού αρεσει πολυ , τα παω καλά στο Πανεπιστήμιο με τα μαθηματα, περνάω και πολυ καλα στην Αθηνα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα δεν ξερω αν αυτο που σπουδάζω ( τονίζω ξανα οτι μου αρεσει το αντικείμενο) μου αρεσει ΤΟΣΟ οσο σε αλλα παιδια. Για να βρει καποιος αυτό που του ταιριάζει να κανει στη ζωη του δεν πρεπει να είναι εντελώς παθιασμένος; Μου αρεσει η σχολή μου γι αυτο και την επελεξα ανάμεσα σε αλλες . Όμως αν όντως ηταν αυτο που ήθελα θα εκανα αυτη τη στιγμή αυτη την εξομολόγηση; Επίσης, πιστεύετε πώς βαθια μεσα μας ξερουμε τι πραγματικά θέλουμε; Γιατί εγω αλήθεια δεν ξερω. Δεν ξερω αν σπουδάζω για να πω οτι σπούδασα. Δεν ξερω αν θελω να γινω εκπαιδευτικός ή να κανω κατι αλλο με γλώσσες. Δεν ξερω αν θα ηθελα να κανω κατι άσχετο. Με απασχολεί γιατι βλεπω αλλα ατομα πολυ πιο κατασταλλαγμενα ενω εγω ειμαι καπου αναμεσα.