ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε σκέφτομαι γαμωτο μου.Μου λείπεις , την τύχη μου μέσα.Και δεν είναι λόγια του αέρα.Είναι λόγια της ψυχής μου.Κουράστηκα να σε περιμένω τόσο καιρό , χωρίς επικοινωνία , χωρίς τίποτα και εγώ ακόμα εδώ , να σκέφτομαι όλα τα λόγια που μου είπες. Τα αρνητικά και τα θετικά. Να τα βάζω κάτω και να πεδευομαι να βγάλω μια άκρη επιτέλους στο μυαλό μου. Για το τι ήθελες από μένα τελικά. Ήταν ένα καπρίτσιο σου;; Ήταν μια ανάγκη σου;; Ήταν κάτι αληθινό;; Κοροϊδία;; Τι;;Όταν κάθεσαι και μιλάς σε όλους τους δικούς σου για μένα και τους λες πόσο καλός είμαι , πόσο σε προσέχω , πόσο σε νοιάζομαι , γιατί έφυγες;; Γιατί ρε συ;; Πες μου έναν λόγο! Δεν ήσουν έτοιμη για ποιο πράγμα;; Έλεγες πάντα σε όλους πόσο υπέροχος άνθρωπος είμαι , πόσο πολύ με εκτιμας..Στην πρώτη απόσταση που πήραμε , βρήκες άλλον.. Μα και στον άλλον εμένα έβλεπες. Στην δουλειά σου , για μένα μιλαγες. Δεν με έβλεπες και τρελενοσουν. Σου έλειπα και το ξέρω , το είδα , μου το είπες.Ξανά έρχεσαι κοντά μου. Μπερδεμένη στο κεφάλι σου με ένα σωρό θέματα. Μου ζήτησες μια αγκαλιά , στην έδωσα με όλη μου την ψυχή. Έκλαιγες.. Μου είπες ότι είσαι εγωιστρια.. Ότι έκανες πράγματα από αντιδραση. Αφού λοιπόν τα έβαλες κάτω και είδες ότι σου έλειπα και κατάλαβες κάποια πράγματα , γιατί καθησες τόσο λίγο;; Γιατί εξαφανίστηκες;; Γιατί έφυγες;; Πώς μπορείς να σβήνεις από την μνήμη σου ένα άτομο τόσο συμπαθή στα μάτια σου;; Κάθεσαι και αναφέρεις πόσο σπάνιο παιδί είμαι.Τι ήταν αυτό που σε χάλασε;; Τιιιι;;; Πες μου σε παρακαλώ τι;;;Με έσβησες από παντού , από όλα..Μα δεν σε ενόχλησα ποτέ μου..Μήπως επειδή σε παρακάλεσα;; Μήπως επειδή προσπάθησα;; Επειδή σου έστελνα μυνήματα τις πρώτες μέρες που έφυγες;;Σου έδωσα τόση αγάπη που έχασα τον εαυτό μου.. Το έκανες για μένα;; Το έκανες για σένα;; Το έκανες και τους δύο , μου είπες..Είναι 3 μήνες και εγώ ακόμα στα πατώματα.. Να μπαίνω στο προφίλ σου για να δω την φωτό σου, να σε χαζεψω λίγο. Να θέλω σαν τρελός να σου στείλω ένα μύνημα , αλλά να σου πω τι;; Έχω χάσει όλη την αξιοπρέπεια με σένα.. Δεν υπάρχει κάτι που να μην σου είπα..Πες μου , πώς μπορώ πλέον να συνεχίσω;; Πώς να ξανά εμπιστευτώ κάποια;; Πώς;;; Όταν η εμπιστοσύνη που σου έδειξα , καταστράφηκε..Καταστράφηκε η ψυχή μου , το ξέρεις;;Βαρέθηκα να γράφω μυνήματα , κλαίγοντας και να τα ξανασβηνω.Το κεφάλι μου είναι ένα χάος..Μια μέρα πριν αποφασίσεις να με διώξεις , έβγαλες το κινητό σου και μας έβγαλες μια φωτογραφία "αυτή είναι η πρώτη μας" μου είπες.. Η πρώτη και η τελευταία ήταν.Και ακόμα δεν ξέρω γιατί την έβγαλες. Ψάχνω τον λόγο για όλο αυτό. Έχω χάσει κάθε ελπίδα μέσα μου για όλα. Θα σε ξανά δω. Το ξέρω. Είμαστε μικρή κοινωνία. Στα ίδια μαγαζιά συχναζουμε.. Μα πως θα έχω την δύναμη να σε κοιτάξω που θα πέσω κάτω;; Που θα ξεκινήσει η ταχυκαρδία , το άγχος και ο κρύος ιδρώτας;; Μόνο στην ιδέα , παθαίνω κρίση πανικού.Ποτέ δεν με ένοιαζε το παρελθόν σου , δεν γνωρίζω πλέον το παρόν σου. Το μόνο που θέλω σίγουρα είναι να γίνω μέρος του μέλλοντός σου.Κάποτε θα έρθει η στιγμή και θα το δεις.Δίχως τηλέφωνο ή γράμμα θα βρεθούμε.Είναι το μόνο που πλέον μου δίνει έστω και λίγη δύναμη.