ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εχει περασει 1μιση χρονος απο την μεγαλύτερη μου σχεση ( και αγαπη, απ'οσο νομιζα... ) και ακομα σκεφτομαι το τελευταιο σκηνικο μαζι του.Ημουν σε μια καφετερια, αργα το απογευμα, και να εχω απεναντι μου αυτόν, με νευρα λογω ζηλειας. Μιλουσα με εναν φιλο μου στο τηλεφωνο, γιατι εκεινο τον καιρο εψαχνα δουλεια, και ο ανθρωπος μου εκλεισε ραντεβου με τον εργοδοτη του για να πηγαινα την επομενη μερα για συνεντευξη. Με το που εκλεισα το κινητο, το τότε αγόρι μου, αναποδογύρισε το τραπεζι, μεσα σε υστερικη παράνοια, τσιριζοντας οτι τον απατάω, οτι ειμαι πουτανα οπως ολες οι γυναικες και οτι ειμαι οτι χειροτερο βρηκε. Εγω σαστισμενη καθως ποτε δεν ειχε γινει κατι παρόμοιο, το πρωτο που ήταν να κάνω ηταν να φυγω τρεχοντας. Με πηρε στο κατοπι, προσπαθωντας να με σταματησει, ( οχι να απολογηθει φυσικα.. ) με εβριζε, με κοροιδευε και καθε κοπελα που περνουσε ρωτουσε να παρει τον αριθμό του κινητού της, ενω ταυτοχρονα τσιριζοντας με ρωτουσε αν μου αρεσει ολο αυτο, και αν τον ζηλευω καθως και γω τα ιδια εκανα ( συμφωνα με αυτον.) Χα χα. Κατσε τωρα σκεψου, ΟΛΗ αυτη τη παραφροσυνη, απογευμα κυριακης, καλοκαιρι. Εγω να μην μπορω να φυγω, ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ, τσιριζα, εκλαιγα, και προσπαθησα να παω στην αστυνομια. Εν τελη γυρισα σπιτι με τα ποδια, με ενα μυαλο καζανι. ( φυσικα και με εφερε αυτος, αφου δεν ειχα δυναμεις αλλο να βρισω και να τσιριξω, και με καθε ευκαιρια που ετρεχα ΔΕΝ σταματουσε να με παιρνει στο κατοπι.) Φοβηθηκα απιστευτα, μιλαμε το ματι του γυαλιζε. Εγω η μαλακω απο την αλλη αντι να τον καταγγειλω τον παλιομαλακα, εκατσα τα πα στη κολλητη μου την ακριβως επομενη μερα. Ειχα μαυρους κυκλους, καθως απο την ολη αναστατωση πηγα να παθω κανα εμφραγμα. Αυτη μου ειπε να μην ξανασχοληθω μαζι του και να μην τον ξαναδω ποτε σε απομερο μερος. Προφανως με εστελνε μνματα και με πηρε τηλ, λεγοντας να βρεθουμε να τα ξεκαθαρισουμε. Εγω δεχτηκα, σε μερος με πολυ κοσμο. Οταν τον συναντησα, ειχε το βλεμμα του πρωταθλητη, οτι θα βαλω τα κλαμματα και θα του ζητησω συγνωμη ( ενω δεν εκανα απολυτως τιποτα!!!!) Οταν του ειπα πως δεν θελω να τον ξαναδω μπροστα μου ΜΕ ΕΦΤΥΣΕ, ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΕ ΒΡΙΖΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ. Λυπήθηκα παρα πολυ που κανεις δε σταματησε να με βοηθησει ενω ολοι εβλεπαν οτι εκλαιγα και οτι ημουν απελπισμενη. Αρχισα να τρεχω και ευτυχως με εχασε απο τα ματια του και καταφερα να παω σπιτι. Απο τοτε δεν τον εχω ξαναδει, παρα μονο μια φορα στο λεωφορειο τυχαια (μενουμε σε διπλανες περιοχες). Ολες μου οι φιλες το περνουν στο χαλαρο, οτι τωρα ειναι καιρος να προχωρησω στη ζωη μου και να μην με επηρεαζει ενας μαλακας. Ναι ρε φιλε, αλλα αυτο που εζησα, οσο μελοδραματικο και αν ακουγεται, με στιγματισε παρα πολυ ασχημα. Νομιζα με τον καιρο θα περασει, αλλα περασε εναμιση χρονος και νιωθω σαν να εγινε χτες. Ειμαι μονη ολο αυτο το διαστημα, καθως οταν ειναι να βγω με αντρα, νιωθω οτι και αυτος θα ειναι το ιδιο με το πρωην αγορι μου και δεν θελω καθολου να ξαναζησω ολη αυτη τη κατασταση . Φυσικα και ειναι λαθος αυτες μου οι σκεψεις, αλλα η καχυποψια με ολους εχει γινει τεραστια, και πιστευω πως θα μεινω μονη για παντα. Ευχομαι να μην συμβει ποτε κατι τετοιο σε εσας κοριτσια, και οσο για τα αγορια, την επομενη φορα που θα σηκωσετε χερι στη κοπέλα/γυναίκα σας, σκεφτητε οτι στη θεση της μπορουσε να βρισκεται η μάνα ή η αδερφη σας. Αυτα!