ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λιώνω στην μοναξιά, στεναχωριέμαι που είμαι μόνη μου και όσους γνώρισα δεν με αγάπησαν ούτε ερωτεύτηκαν ποτέ, στεναχωριέμαι που δεν έχω σχεδόν κανέναν φίλο/φίλη, στεναχωριέμαι που δεν κατάφερα να σπουδάσω και να βρω μια δουλειά της προκοπής, στεναχωριέμαι που δεν έζησα ούτε 5ήμερη, ούτε φοιτητική ζωή, ούτε τα τρελά ξενύχτια, ούτε τον τρελό έρωτα (η ζωή μου είναι σαν των μοναχών).....Είμαι 30 και νιώθω σαν γριά... Αν μου έλεγαν πως θα πέθαινα τώρα, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα... Μερικές φορές έχω σκεφτεί να κάνω κάποια τρέλα αλλά κάτι με κρατάει, μια πολύ μικρή ελπίδα αλλά πόσο θα υπάρχει και αυτή;;;