ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είμαι με ενα παιδι δυο μήνες και τον δεύτερο μήνα έχει σχεδον εξαφανιστεί. Μου εξήγησε οτι περνάει δυσκολα κι έχει τα θεματά του και μου είπε οτι δεν φταίω εγω σε κάτι.οκ! το δεχτηκα και κάνω υπομονή. παίρνω τηλέφωνα(όχι συχνά) δεν τα σηκώνει κι απαντάει την επόμενη μερα με ένα μήνυμα. Πήγε διακοπές μόνος του για να ξελαμπικάρει και φυσικά δεν είχα πρόβλημα. είχα να τον δω μια βδομάδα και τον είδα επειδή εμφανίστηκα εκεί που δουλεύει χωρις να το ξέρει...Απολογήθηκε χωρίς να του πω κάτι και όλα ήταν μια χαρα. Όταν είμαστε μαζι δείχνει ότι περνάει τέλεια.Οι φίλες μου μου λένε ότι πρέπει να του μιλήσω ανοιχτά για το ότι έχω κι εγω ανάγκες και θέλω να τον βλέπω ή τουλάχιστον να υπάρχει μια στοιχειώδης επικοινωνία. Γιατι αν δεν μιλήσω(λένε) δεν θα με σεβαστεί και δεν εκτιμάει ό,τι προσπάθειες κι αν κάνω. Κι απλά βολεύεται. Οπότε δεν υπάρχει και λόγος να με χωρίσει.Το θέμα είναι όμως οτι δε μπορω να του μιλήσω. Μολις ξεκινάω να πω κάτι με κομπλάρει. Μιλάει τοσο χαλαρά και φυσικά και νιωθω χαζή που έχω τσαντιστεί μαζί του.Τι να κάνω όμως που υποφέρω γιατι δεν ξέρω αν τα εννοεί αυτά που λέει ή αν απλά εκμεταλλεύεται την υπομονή μου και την καλοσύνη μου. Δε θέλω να τον πρήζω απλά θέλω να θέλει κι αυτός να με δει όσο θέλω εγω εκείνον.