ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου αρέσει γιατί πάντα καταφέρνει να με ζωντανεύει. Γλυκά, χωρίς υπερβολές. Τόσο ν' αντέχω. Ακριβώς τόσο. Όταν τη σκέφτομαι «τρελαίνομαι.» Το χαμόγελο και τα χαμογελαστά μάτια της είναι αυτά που στοιχειώνουν τις φαντασιώσεις μου. Υπάρχουν μέρες που νομίζω πως θα την χάσω για πάντα. Άλλες που είμαι πεπεισμένος πως δεν την είχα ποτέ. Κι όμως, όταν σκέφτομαι αυτό το ευφάνταστο μυαλό της, αυτό το γινάτι της, (ξε)τρελαίνομαι. Βέβαια, κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν ο μόνος λόγος που δεν ξέρει τι θέλει είναι επειδή ΔΕΝ με θέλει. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ξέρω μονάχα πως την σκέφτομαι πολύ, πως δεν θέλω να βρω καμιά άλλη πραγματικά (και πιστέψτε με μπορώ, δεν το λέω με έπαρση) δεν θέλω να πάω παρακάτω. Θέλω απλά γι' αυτήν να γίνω επιτέλους το παρακάτω της! Αλλά αμ' δε! Δεν είμαι αυτό που έψαχνε να βρει. Όλο με διώχνει και αναρωτιέται μερικές φορές όταν δεν πλησιάζω! Την βρίσκω όμως υπέροχη, δεν έχω υπάρξει με καμιά άλλη πιο πολύ ο εαυτός μου. Απλά, κάποιες φορές με πονάει η απόρριψή της. Νιώθω ώρες-ώρες ότι με συμπληρώνει τόσο όμορφα... αλλά ίσως να μην το νιώθει Εκείνη. Όμως όπως προείπα, δεν είμαι ρομαντικό άτομο και ούτε πιστεύω στον έρωτα. Αλλά όταν σκέφτομαι εκείνη παρόλο που έχω πληγωθεί τρομερά σε αυτό τον τομέα, με πιάνω να κάνω ρομαντικές σκέψεις.