ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν με έναν άνθρωπο έχετε μοιραστεί ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σας, δε νιώθετε πως είναι ψεύτικο το να είστε ξαφνικά δυο άγνωστοι; Δεν είναι ψεύτικο να συναντιόμαστε τυχαία και να λέμε ένα γεια μόνο; Εμείς, που ήμασταν μέρος ο ένας της ζωής του άλλου; "Γεια, τι κάνεις;" Πώς γίνεται να μην ξέρω πια τι κάνεις...Από τη μία πλευρά, είναι παγίδα να μπεις στο τριπάκι "μένουμε φίλοι". Προφανώς και δεν ήμασταν ποτέ φίλοι και δε θα γίνουμε τώρα. Κι ίσως καλύτερα να μην επικοινωνούμε πολύ, καλύτερα μετά από ένα χωρισμό να κρατάς τις αποστάσεις, να μείνεις με τον εαυτό σου και να βρεις τις ισορροπίες σου. Από την άλλη, είναι ένα ψέμα. Κάθε φορά που σε βλέπω έξω είναι ένα μικρό θέατρο. Σε χαιρετάω, με φιλάς σταυρωτά, σου χαμογελάω, λέμε δυο κουβέντες περί ανέμων και υδάτων και νιώθω πως όποιος μας δει από μια μεριά θα βάλει τα γέλια. Πώς γίνεται να σου φέρομαι σαν να είσαι ενας τυχαίος; Πώς γίνεται κι εσύ να μου φέρεσαι το ίδιο; Νομίζω πως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά είναι ένα ψέμα. Αν μπορούμε όλα αυτά να τα σβήσουμε και να τα αφήσουμε να ξεθωριάσουνε, ήταν αληθινά; Και τελικά, όχι πως αλλάζει κάτι, αλλά μου λείπεις πάρα πολύ. Μου λείπει βασικά αυτό που ήμασταν και που δε θα ξαναγίνουμε ποτέ. Αυτή η σπίθα που χάθηκε, μου λειπει όσο τίποτα.Ν.