ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δημόσιος κίνδυνος είσαι...αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα απ' όλα είναι να κρύβεσαι, δε ζητάς, κλέβεις...δεν ξέρω σε τί άλλο είσαι καλός και τί έχεις πετύχει κι έχεις τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου... δεν είσαι παρά ένας κοινός κλέφτης. Τί είναι λοιπόν; Έχεις λεφτά; Είσαι επαγγελματικά επιτυχημένος; Περνιέσαι για έξυπνος; Σε θαυμάζουν οι άλλοι; Τί ακριβώς απ' αυτά νομίζεις πως σου δίνει το δικαίωμα να κάνεις αυτά που κάνεις; Δημοκρατία σημαίνει να σέβεσαι τα δικαιώματα του άλλου και να κρίνεις όλους τους ανθρώπους με κοινά κριτήρια. Δεν είσαι λοιπόν παρά ένας κοινός εγκληματίας, ένας ανήθικος άνθρωπος. Ως πολίτης λοιπόν και ως άνθρωπος είσαι μάλλον αποτυχημένος. Έχεις μάθει να έχεις ό,τι θες...γι' αυτό σου έχει γίνει εμμονή κάτι ανούσιο. Και μάλλον έχεις μπερδέψει τα πράγματα...δε μ' αρέσει να με ταπεινώνουν, να προσβάλλουν την ελευθερία μου, να παίζουν μαζί μου...είμαι υπερήφανος άνθρωπος...(μη μπλέκεσαι με τις σεξουαλικές φαντασιώσεις...αυτές είναι άσχετες με τη ζωή)Τα πάντα σε μένα ξεκινούν εγκεφαλικά...και ο ωραιότερος γκόμενος του κόσμου δε μου λέει τίποτα...όχι γιατί έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, κάθε άλλο...αλλά γιατί είμαι άνθρωπος που λειτουργώ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ...γι΄αυτό κόλλησα μαζί σου...Δεν ερωτεύθηκα όμως εσένα, αλλά τον άνθρωπο που νόμιζα πως είσαι...η ηθική σου ρευστότητα, ο εμπαιγμός σου με αηδιάζουν και τίποτα παραπάνω. Ναι, με ερεθίζει αυτό που θαυμάζω, κατά βάθος μπορεί και να είναι εγωιστικό, θέλω να μαθαίνω από τον άλλον, να έχει να μου προσφέρει πράγματα..."πράγματα" πνευματικά...εκεί και μόνο εξαντλείται ο θαυμασμός μου...κι εσύ δεν είσαι αυτό που νόμιζα, αποδείχτηκες κάτι άλλο...που δεν ξέρω καν τί είναι, αλλά με τρομάζει η ιδέα του. ίσως επειδή δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, θέλω να εμπιστεύομαι κάποιον...Χάνω πολύ συχνά τον προσανατολισμό μου, κι αυτό γιατί νιώθω πως δεν έχω πού να πάω, όλα τα μέρη πλέον μου φαίνονται ίδια, δεν έχω προορισμό...θέλω απλώς να φεύγω...γι΄αυτό ψάχνω κάποιο χέρι, μήπως και με κρατήσει σε ένα μέρος...αλλά αυτό το χέρι δεν είναι το δικό σου, φαινόταν καθαρά από την αρχή, εγώ δεν ήθελα να το δω... Λυπάμαι που έχει τραβήξει τόσο αυτή η ιστορία, λυπάμαι που δε θα την ξεχάσω ποτέ, λυπάμαι που δεν έχω ακόμη τη δύναμη να την τελειώσω και φοβάμαι για το πόσο καχύποπτη θα είμαι πλέον με τους ανθρώπους. Ήξερες ότι δεν υπάρχει μέλλον εδώ, ήξερες ότι η αλήθεια σου κομματιάζει...κι όμως με άφηνες να νιώθω και να ελπίζω και να κολλάω...και μόνο γι' αυτό νιώθω μια βαθιά περιφρόνηση για σένα. Ξέρεις και ποιό άλλο ελάττωμα έχουν οι κομπλεξικοί άνθρωποι...θα σου πω...να νιώθουν κατώτεροι από τους άλλους μέχρι κάποιος να τους πει ότι είναι καλύτερος...να νιώθουν ότι δεν αξίζουν μέχρι κάποιος να τους πει ότι αξίζει περισσότερο. Κατάλαβες "φίλε" μου; Και τώρα πάρε και πάλι τη θέση σου στο θέατρο σκιών σου...εμένα η αλήθεια σου με κουρελιάζει πώς να στο πω...σε σιχαίνομαι...νιώθω μια απέχθεια που κάθε τόσο επισκιάζει οποιοδήποτε θετικό συναίσθημα για σένα...έχεις το θράσος να μαχαιρώνεις και να ρίχνεις αλάτι στην πληγή αλλά δεν έχεις το θάρρος να τελειώσεις το έργο σου, είσαι μικρός ακόμη για φόνο. Πάει ο καιρός που σε σκεφτόμουν και χαμογελούσα σα χαζή μέσα στο δρόμο, που το βράδυ κοιμόμουν και σε φανταζόμουν δίπλα μου...γιατί εσύ με είχες κάνει να σε φαντάζομαι...τώρα φαντάζομαι να με φιλάς και αηδιάζω...και κάτι μέσα μου θέλει να σε αγγίξει αλλά ξέρω πως αν το κάνει θα θρυμματιστεί...γιατί μπορεί να παρακαλούσα κάποτε να με αποπλανήσεις...τώρα όμως αισθάνομαι πως με έχεις βιάσει ρε..ψυχικά, πνευματικά, σωματικά...δεν ξεπερνιέται αυτό...πονάει...δεν αγαπάω πια εσένα αλλά μια ιδέα που είχα για σένα, κάτι που δεν υπάρχει...και αυτό πονάει πιο πολύ απ' όλα να ξέρω πως έχω δεθεί και δεν μπορώ να ξεπεράσω κάτι ανυπόστατο...αυτή είναι η μεγαλύτερη καταδίκη...βιώνω κάτι σαν ανθρώπινη απώλεια αυτόν τον καιρό, ρεαλιστική, έχεις πεθάνει για μένα και δε θέλω να αποχωριστώ το πτώμα σου, αυτό μου συμβαίνει...σκύβω πάνω από τον τάφο σου και σου αφήνω εκείνο το κόκκινο τριαντάφυλλο που έχει το χρώμα του αίματος, όχι όταν είναι ζεστό ακόμα ούτε όταν έχει κρυώσει, αλλά το χρώμα που παίρνει το αίμα λίγο πριν πήξει...με τρομάζει το πόσο προφητικά ήταν κάποια πράγματα... Πονάω! Το ακούς αυτό, το καταλαβαίνεις; ΠΟΝΑΩ ΡΕ. Δεν ξέρω αν νόμισες ποτέ πως με αγάπησες, δεν ξέρω αν μου έκανες ποτέ ή προσπάθησες να μου κάνεις καλό όπως λες, αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις κάνει ποτέ μεγαλύτερο κακό σε άνθρωπο...και αν έχεις νιώσει ποτέ σου τύψεις, κάθε βράδυ που θα πέφτεις για ύπνο να σκέφτεσαι ότι κατέστρεψες έναν άνθρωπο...αυτό κατάφερες, να με διαμελίσεις...και τώρα που κείτομαι ημιθανής στα πόδια σου δε δείχνεις καν το έλεος να πατήσεις τη σκανδάλη να τελειώσει το μαρτύριο...Δεν έχεις μέσα σου έλεος, δεν έχεις έρωτα, δεν έχεις αγάπη, δεν μπορείς να έχεις...όταν καταλάβεις πως οι άνθρωποι δεν είναι μαριονέτες ή πιόνια, θα μπορέσεις ίσως να ξεκινήσεις με κάποια άλλη ένα δίκαιο παιχνίδι...αμφιβάλλω όμως, έχεις μάθει να κινείς τα νήματα και δε θα συμβιβαστείς ποτέ να βρεθείς πάνω στη σκηνή, ίσος μεταξύ ίσων, εκτεθειμένος στα αδιάκριτα βλέμματα... Μήπως θέλεις να στο ξαναπώ; Πονάω...όχι τόσο γι' αυτά που έμαθες, όταν ξεπεράσεις την αρχική φρίκη, μπορεί και να είναι ανακουφιστικό κάποτε να σε γνωρίσει κάποιος καλύτερα απ' ότι εσύ τον εαυτό σου, αν και τα πιο σημαντικά είναι αυτά που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ...πονάω πιο πολύ για τον τρόπο που τα εκμεταλλεύτηκες...για να με πληγώσεις...νομίζεις μήπως πως αν κάνεις εμένα ένα τίποτα, θα γίνεις εσύ κάτι; Η αξία των ανθρώπων φαίνεται αν τους ρίξεις στη θάλασσα να ξεπλυθούν και το κύμα τους ξεβράσει σε μια έρημη ακτή γυμνούς...εκεί φαίνεται ποιός είναι τί....