ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εφυγα σημερα να παω για σπουδες και τον αφησα πισω. Πισω, να κρατησει πάνω απο τα ορια της φτωχιας μια οικογενεια 4 μελων συν ενασ αδερφος που εχει πιασει την καλη με μια ευκαταστατη κοπελα και τους εχει ολους γραμμενους.Ξεχασε τις δυσκολιες, ξεχασε τα πάντα και αυτο ειναι που τον ποναει τον δικο μου. Σου λεει καλώς εφυγε αλλα γιατι τα ξεχασε ολα;Γιατι ενω μπορει να μας βοηθησει δεν το κανει; Εδω μεγαλωσε, απο το ιδιο πιατο φαγαμε, τις ιδιες στερησεις ειχαμε (Πριν 1 μήνα πέρασαν μία εβδομαδα με 2,5 ευρω. Οικογενεια 4 ατομων με 2.5 ευρω.)Ηρθε λοιπον τα Χριστουγεννα ο αδερφος του για να δωσει το παρον με την κοπελα. Οχι οτι ηθελαν να ερθουν!Απλα για το τυπικο. Εφαγαν ηπιαν καλα και το χερι στην τσεπη δεν το εβαλαν, τουλαχιστον γι αυτα που καταναλωναν. Εμενα τι λογος μου πεφτει, βεβαια; Κανενας. Ακουω τα παραπονα του δικου μου, αυτα που κρυβει πισω απο τα θυμωμενα λογια του και του συμπαραστεκομαι. Πάντως του αναγνωρίζω απόλυτο δίκιο σε όσα μου λέει!Τι σόι αδερφός είναι αυτός που ξεγράφει οικογένεια και εκτός αυτού, όποτε τους επισκεπτεται ενώ ξέρει την οικονομική κατάσταση, τους επιβαρύνει; Ανεκδιήγητος ο τυπος..Έχει σταθερο μισθο πάνω απο χιλιάρικο και όταν αρραβωνιάστηκε ζήτησε χρήματα από τον συντροφο μου(τον αδερφο του δλδ) για να παρει βερες. Ενω ξερει οτι εκεινος αγωνίζεται για τα προς τα ζην οχι μονο τα δικα του αλλα και της οικογενειας ολοκληρης.Τελοσπαντων.. πριν φυγει το ζευγος Ωναση, τον πικραναν πολυ ασχημα πάνω σε μια συζήτηση. Η αληθεια είναι πως για την ηλικια του ο δικος μου ειναι αρκετα σκληροτραχηλος και λόγω των κακουχιων που περασε εχει γίνει αρκετα αναισθητος.Μόνο σε μένα δείχνει άπλετη αγάπη και γενικοτερα ενα χειμαρρο συναισθηματων ακομα και τωρα που διανυουμε τον 3ο χρονο σχεσης.. Και έφτασε σε σημείο, άνθρωπος που δεν γράφει πάνω απο 3 γραμμές μηνυμα, να μου στέλνει επί 3 ώρες ατέλειωτα κατεβατά και να μου εξηγεί πόσο τον περιφρόνησαν, τον έκαναν να ντραπεί, τον γελοιοποίησαν, τον κορόιδεψαν. Δεν ηταν δυσκολο ν καταλαβω οτι τον πληγωσαν.Κομματιαστηκε η ψυχη μου σε χιλια μέρη σημερα...Δεν τον έχω ξαναδει ετσι και παγωσα. Κατάφερα να τον ηρεμήσω τουλαχιστον, αλλά απο αυτα που ειπωθηκαν καταλαβα οτι αγχωθηκε, πανικοβληθηκε, τρελαθηκε. Τον προσβαλλαν για ενα προσωπικο του θεμα δε θα μπω σε λεπτομερειες. Απλα τον "χτυπησαν "στο μεδουλι. Η αληθεια είναι ότι με συγκίνησε που μου ανοίχτηκε τόσο γιατί δεν τον είχα συνηθίσει, αλλά κυρίως δεν ηξερα με ποιον τροπο να μεταμορφωσω τα λόγια μου σε μια αγκαλια γυρω απο τον λαιμο του για να τον καθησυχάσω και να τον διαβεβαιώσω με ολη μου την ψυχη ότι θα ειμαι εκει γι αυτον χωρις ανταλλαγματα.Και αναρωτιεμαι τωρα με όσα ψείγματα καθωσπρεπισμου μου εχουν απομεινει... γιατι να μην μπορω να τους πιασω και τους δυο απο τα αυτια και να τους ριξω ενα γερο ξεχεσμα να μαθουν να σεβονται 5 πραγματα; Γιατι να ειναι τοσο λεπτη η θεση μου;