ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας.Τον γνώρισα πριν από ένα χρόνο. Εγώ Θεσσαλονίκη, αυτός Αθήνα.Δεν κάναμε ποτέ "κανονική" σχέση, είχαμε πάντα κάτι ελεύθερο. Βρεθήκαμε κάποιες φορές περνώντας λίγες μέρες μαζί, μιλούσαμε καθημερινά, ήταν πάρα μα πάρα πολύ όμορφα.Εγώ όμως τον ήθελα. Ήθελα το μαζί. Και το έδειξα πιστεύω, αν και δεν το είπα ποτέ ξεκάθαρα. Μου άρεσε σαν άνθρωπος, τον ήθελα κοντά μου.Πριν μερικές μέρες, δεν ξέρω τι με έπιασε και του το είπα. Του είπα ξεκάθαρα πως θέλω να είμαστε μαζί. Ήξερα την απάντηση. Μου είπε πως δε μπορεί να κάνει αυτή την προσπάθεια. Τα χάλασα όλα. Τώρα δε θα είναι όπως πριν. Θα μιλάμε, αλλά όχι όπως πριν. Θα τον σκέφτομαι, αλλά όχι όπως πριν.Έμαθα και πως με μια κοπέλα που είναι και δική μου γνωστή, με την οποία έκαναν δήθεν παιχνίδι στο φέις, έκαναν και παιχνίδι πριβέ. Δεν έχουν βρεθεί ποτέ όμως.Ένιωσα πως απλά ήμουν πιο βολική. Πως με εμένα έτυχε επειδή μπορούσα να πηγαίνω Αθήνα και να έρχεται εκείνος.Αλλά αυτό που με τρώει, είναι που δεν ήμουν αρκετή.Που δεν ήμουν αρκετή να τον κάνω να δοθεί, να αφεθεί να νιώσει, να ξεκολλήσει από αυτά που έχει στο μυαλό του και θεωρεί πως αυτά τον κρατάνε πίσω, η ανεργία ουσιαστικά και μερικά μικρά ακόμα.Δεν ήμουν αρκετή να τον κάνω να μη τον νοιάζει η απόσταση, να τολμήσει έστω να σκεφτεί για λίγο πως άξιζε να προσπαθήσουμε. Δεν άξιζα ουτε μια σκέψη για προσπάθεια.Και τώρα δεν ξέρω τι σκέφτεται. Στεναχωρήθηκε;Τον ένοιαξε;Του λείπω;Ένιωσε καλύτερα;Ήθελα πολλές φορές να του πω πως τον αγαπώ, αλλά δεν τόλμησα.Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.