ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

το έχω ανάγκη να μου πεις ποιά είναι η δική σου αλήθεια. Μια ζωή με άφηνες να υποθέτω, να φαντάζομαι, να μαντεύω. Μη μου ζητάς και τα ρέστα που η αλήθεια μου δε μοιάζει με τη δική σου. Ξέρεις όμως ότι οι όροι είναι άνισοι. Εσύ στη θέση μου τί θα έκανες; Θα εμπιστευόσουν κάποιον που δε σ΄έχει ποτέ κοιτάξει στα μάτια; Που δε σου έχει πει ξεκάθαρα την ηλικία του, την οικογενειακή του κατάσταση, το όνομά του(!); Που μαθαίνει τα πάντα για σένα και παίρνει πρωτοβουλίες για τη ζωή σου αλλά σε κρατάει έξω από τη δική του ισχυριζόμενος (τώρα) ότι σε φοβάται; Κάποιον που δεν πιστεύει σε σένα αλλά ζητά να πιστέψεις εσύ σ' αυτόν; Κάποιον που δεν επικοινωνεί μαζί σου παρά μόνο όταν και αν θέλει; Αφήνει αναπάντητα τα λόγια σου κι εσύ μιλάς, μιλάς, μιλάς, αλλάζεις γνώμη, ξανααλλάζεις, μαλώνεις μόνη σου, παρηγορείς τον εαυτό σου, τα ξαναβρίσκεις μαζί του, ξαναμαλώνεις κοκ...Κι όμως, κατά βάθος εγώ σε εμπιστεύομαι, μπορεί να μην το παραδέχομαι αλλά μέσα μου ελπίζω στην αλήθεια σου, γι' αυτό και δεν το τελειώνω, γι' αυτό και συνεχίζω να ονειρεύομαι μαζί σου, δεν ξέρω όμως αν ονειρεύομαι αυτό που μπορούμε να είμαστε ή αυτό που θέλω εγώ να είμαστε...