ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σε μια ελεύθερη σχέση εδώ και χρόνια με έναν άνθρωπο που τον αγαπώ και με αγαπά. Έτσι είναι και το έχουμε καταλάβει και οι δύο μέσα από πολλές στιγμές και καταστάσεις. Και έρωτας υπάρχει και αμοιβαίος. Και αγάπη.Αντικειμενικά είναι ένας όμορφος άνθρωπος με πολλές κατακτήσεις,έξυπνος και σίγουρα μπορεί να κατακτά όταν πιθυμεί κάτι ή καποιο στόχο. Ως ενός σημείου φυσικά και τον θαυμάζω. Αν μπορώ να το πω ειμαι εντάξει, όχι "κούκλα".Εγώ τουλάχιστον δεν ψάχνομαι ούτε και θέλω κάτι άλλο. Ηλικιακά είμαστε 39 εγώ, 40 αυτός ελεύθεροι και οι δύο.Αχάριστη δεν υπήρξα ποτέ και γνώριζα από την πρώτη στιγμή τι έκανα και ότι επακολουθούσε μαζί με αυτό που έκανα. Αρχικά αγωνιούσα με μεγαλύτερη ένταση, δεν το κρύβω ζήλευα χωρίς όμως ποτέ να κάνω κάτι το έκρυβα, έτρεμα. Ακόμη και τώρα ίσως στιγμές συμβαίνει. Είναι πολλά τα χρόνια που είμαστε μαζί.Γράφω γιατί προσπαθώ να καταλάβω. Είναι πολλά τα χρόνια και δεν ξέρω αν μπορώ να ζω σε μια εκκρεμότητα, πως με την πρώτη ευκαιρία θα πονέσω θα χάσω ακόμη κάτι απο εμένα. Νιώθω σαν να μην μπορώ να πονέσω και απο την άλλη κάτι μέσα μου με χτυπά ίσως μοιάζει περίεργο, σίγουρα θλιμμένη είμαι. Αποκλειστικότητα δεν ζήτησα και γνώριζα εξαρχής πως δεν θα την είχα. Μα νομίζω πως έφτασα στα όρια μου. Θέλω κάποιον δικό μου, αν μπορώ να το πω έτσι. Δεν θέλω να τρέμω καθημερινά για το τι πρόκειται να συμβεί. Είμαι ερωτευμένη δεν θέλω κάτι τέτοιο και με πονάει, μοιάζω να έχω χαθεί. Αναρωτιέμαι αν ο έρωτας είναι έτσι μοιάζει άδικος και μικρός. Ίσως κάνω λάθος.