ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είπα στον φίλο μου ότι θα πάω 2 μέρες μετά σπίτι του, από αυτό που είχαμε πει, γιατί ήρθε συγγενικό μου πρόσωπο από το εξωτερικό, το οποίο το βλέπω μια φορά τον χρόνο, και θέλω να πάμε για έναν καφέ. Και δε μου μιλάει. Αν είναι δυνατόν, 30 χρονών άνθρωπος και δε μου μιλάει εδώ και δύο μέρες που του το έχω πει. Και έχω χάσει τη γη κάτω απ΄τα πόδια μου, δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνει αυτό, κ εγώ θα ήθελα να πήγαινα πιο νωρίς όπως είχαμε εξαρχής πει αλλά εφόσον ήρθε το συγγενικό μου πρόσωπο απ'έξω και εγώ δεν έχω τη δυνατότητα να τον επισκεφθώ εκεί που μένει, τι πιο λογικό δλδ να βγω για έναν καφέ εδώ. Κ λαμβάνω όλη αυτή την άρνηση απ΄τον φίλο μου και δεν καταλαβαίνω... Μήπως είμαι παραλογη; Μήπως δεν του έχω δείξει πόσο τον αγαπάω και πόσο τον θέλω; Το στομάχι μου έχει κλείσει απ΄τη στενοχώρια, δεν ξέρω τι να κάνω για να νιώσει κάπως καλύτερα, δεν καταλαβαίνω τι στο καλό άλλαξε σε 3 δευτερόλεπτα. Μιλάμε στο τηλέφωνο και λέει με το ζόρι δυο κουβέντες, προσπαθώ να μιλάω περισσότερο αλλά πόσο πια; Και υπάρχουν κ μεγάλα κενά, δε μιλάει κανένας απ΄τους δυο μας και το μόνο που θέλω είναι να του πω πόσο τον αγαπώ. Αλλά δε μου λέει την παραμικρή γλυκιά κουβέντα, λες κ με σιχάθηκε σε μια στιγμή.