ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρο παιδί ήμουν αναίσθητος , άκαρδος άψυχος δεν με έπιανε φόβος ίσως δεν ξέρω τι από όλα .. μπορεί και όλα μαζί μέχρι και σήμερα δεν έχω καταλάβει. Μερικές αποδείξεις παρακάτω - 12 χρονών στο πάρκο που έπαιζα γίνεται συμπλοκή με αστυνομικούς και αλβανούς , αρχίζουν οι πυροβολισμοί όλα τα παιδάκια ουρλιάζουν και τρέχουν στην μαμάδες τους και εγώ εκεί ακάθεκτος παρακολουθώ λες και βλέπω μικι μαους. 15 χρονών μπροστά στα μάτια μου τροχαίο ένας άνθρωπος κάτω στο δρόμο με ανοιγμένο κεφάλι τίγκα στα αίματα , φωνές κακό ένας πανικός γενικότερα και εγώ να σκέφτομαι ''κρίμα το παλικάρι'' αυτό μέχρι εκεί ούτε πανικός ούτε τίποτα. Αποκορύφωμα στα 20 μου έτη βρίσκομαι ο ίδιος σε τροχαίο με μηχανή(συνοδηγός) πέφτουμε πάνω σε τοίχο ευτυχώς με λίγα χιλιόμετρα η μηχανή σμπαράλια , ο οδηγός δεν έχει πάθει τίποτα. Σηκώνομαι στα ποδιά μου πιάνω το κεφάλι μου λέω είμαι καλά. Κοιτάζω κάτω στην άσφαλτο και βλέπω αίματα και παρατηρώ ότι λείπει ένα κομμάτι κρέας απτον αστράγαλό μου. Πρώτη μου σκέψη αν έχεις το Θεό σου ''Τι θα πω στους γονείς μου?'' Ενώ κανονικά θα έπρεπε να έχω χάσει τη μπάλα με αυτό που βλέπω. Δεν λέω κάποιες φορές με έχει βοηθήσει όλο αυτό γιατί δεν χάνω την ψυχραιμία μου την ώρα που όλοι οι άλλοι έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια αλλά πολλές φορές όταν τα σκέφτομαι μετά απορώ με τον εαυτό μου. Είναι και άλλα πολλά μικρο περιστατικά που δεν θα αναφέρω , αυτά που έγραψα από πάνω ήταν τα πιο σκληρά θα έλεγα. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει αλήθεια μήπως δεν έχω αισθήσεις δεν ξέρω τι να πω.