ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

"Δεν με γνωριζω"… Μια διαπιστωση που εκανα τον τελευταιο καιρο. Διαπιστωση που εχει σχεση - με τι αλλο; - με ερωτικη απογοητευση. Πριν ενα μιση χρονο περιπου ξεκινησε ενα φλερτ που δυστυχως μονο συνεπειες ενος αθωου φλερτ δεν ειχε πανω μου. 17 χρονων τοτε περιπου, καλοκαιρι, οταν ενας 25χρονος, γνωστος, απο την περιοχη μου, αρχισε να με φλερταρει. Αρχικα τον αγνοουσα. Μου αρεσε το γεγονος οτι με διεκδικουσε, διακριτικα βεβαια, ενας μεγαλυτερος αλλα δισταζα να κανω κατι μαζι του. Εξαλλου πρωτη φορα μου συνεβαινε κατι τετοιο. Παρολα αυτα ειχαμε φτασει να μιλαμε καθημερινα, μεχρι το πρωι για πολλα θεματα. Μου αρεσαν οι αποψεις του και ο τροπος που με προσεγγιζε. Εδειχνε να με σεβεται και να με καταλαβαινει. Οντας γνωστος τοσο σε μενα οσο και σε πολλους φιλους μου, δεν αντεξα αν δεν το ελεγα στην ξαδερφη μου, η οποια μαλιστα τον γνωριζε καλυτερα λογω του οτι ο γαμπρος της δουλευε μαζι του και εκαναν πολυ παρεα. Μολις το ακουσε χαρηκε παρα πολυ και με παροτρυνε εντονα να κανω κατι μαζι του με τη δικαιολογια "ειναι πολυ καλο παιδι"! Φοβομουν πολυ ομως και δεν ημουν σιγουρη. Ενα μηνα αφοτου μιλουσαμε πεθαινει ο ενας και μοναδικος αδερφος του σε τροχαιο δυστηχημα. Παθαμε σοκ τοσο εγω και οι φιλοι μου που ειχαμε επαφες με το νεο παιδι οσο και ο αδερφος του… Το πρωτο ατομο που σκεφτηκα οταν εμαθα τα ασχημα νεα ηταν αυτος. Ηξερα οτι γενικα ηταν εσωστρεφης και δεν του αρεσαν τα πολλα πολλα. Γι αυτο και για μια εβδομαδα περιπου δεν τον ενοχλησα ουτε με μηνυμα μου. Το μονο που εκανα ηταν να παραβρεθω στην κηδεια. Υπο την πιεση ομως της ξαδερφης μου και επειδη ειχα αρχισει να τον σκεφτομαι συνεχεια του εστειλα μηνυμα για να δω πως ειναι. Σαφως και δεν ηταν καλα. Οση ωρα μιλουσαμε προσπαθουσα να τον κανω να ξεχαστει. Καποια στιγμη σταματησε να μου απανταει. Δεν ενιωσα ασχημα. Υπεθεσα οτι δεν θα ειχε ορεξη με ολα αυτα. Εξαλλου ειχε να ασχοληθει με πολυ σημαντικοτερα θεματα. Τους γονεις του πχ οι οποιοι ηταν χαλια. Την επομενη μερα τον βλεπω στο νεκροταφειο οταν πηγα να αναψω ενα κερακι στον αδερφο του. Ανταλλαξαμε ενα "τι κανεις" και εφυγα. Πλεον ηταν σιγουρο οτι τον ηθελα. Τον σκεφτομουν συνεχεια. Το βραδυ της ιδιας ημερας μου εστειλε μηνυμα συνεχιζοντας την κουβεντα που ειχαμε αφησει στη μεση. Μου ειπε οτι χαρηκε πολυ που με ειδε και οτι ημουν πολυ ομορφη. Αρχισαμε παλι να μιλαμε. Επεμενε μαλιστα να βρεθουμε. Δειχνοντας κι εγω ενδιαφερον, βρισκομαστε. Μονοι μας στο αμαξι με φιλησε, με χαιδεψε… και αφου εγιναν κατι ελαχιστα πραγματα, αφου κι εγω δεν ειχα κανει κατι στο παρελθον, με κρατουσε αγκαλια. Αισθανομουν πολυ ομορφα και ενιωθα οτι ηθελα να τον στηριξω. Στα παντα! Και μονο η σκεψη οτι περναει κατι τοσο δυσκολο με εκανε να τον παρω μια σφιχτη αγκαλια. Την ιδια μερα ηθελε να μιλησουμε και να ξεκαθαρισουμε τι θα ειναι αυτο που θα εχουμε μετα τη συναντηση μας. Μου ειπε οτι δεν ηθελε σχεση. Λογω του οτι περναει μια δυσκολη περιοδο δεν θα μπορουσε να ανταπεξελθει σε μια επισης δυσκολη σχεση που θα επρεπε να ειναι κρυφη απο ολους. Ειχα εντυπωσιαστει απο τη συμπεριφορα του. Αυτη η ντομπροσυνη του και η ειλικρινεια του με εκανε να τον θελω ακομα περισσοτερο. Γι αυτο και δεχτηκα να βρισκομαστε απλα. Ετσι κι εγινε. Βρισκομασταν μια ή δυο φορες την εβδομαδα. Κρυφα απο τους γονεις μου. Μονο δυο φιλες μου το ηξεραν που επρεπε για να με καλυπτουν. Πρωτη φορα εκανα κατι τοσο τολμηρο. Ενα ατομο να μας εβλεπε και θα γινοταν χαμος. Θα το μαθαιναν ολοι. Και οι δικοι μου. Δε σκεφτομουν ομως τιποτα τετοιο. Απο τη στιγμη που εμπαινα στο αμαξι του και τον εβλεπα ενιωθα τεραστια ασφαλεια. Μεχρι εκει ομως. Μου ειχε ξεκαθαρισει οτι δεν θα γινοταν κατι σοβαρο. Αρα κι εγω δεν επρεπε να νιωσω κατι σοβαρο. Τα επνιγα ολα. Καθε φορα που με ρωτουσε του απαντουσα οτι το ελεγχω. Δεν γινοταν ομως. Μιλουσαμε καθημερινα. Μου ελεγε οτι του λειπω, οτι δεν θελει να με πληγωσει, οτι μονο εγω τον κανω και ξεχνιεται… Καθε φορα που βρισκομασταν προχωρουσαμε και λιγο. Καποιο βραδυ ξεφυγαμε. Παραλιγο να γινει…σταματησαμε ομως. Με ρωτησε αν θελω να κρατησω αυτο που εχω και του ειπα ναι. Δεν μου εφερε καμια αντιρρηση. Οταν πλεον ειχαν περασει 4 μηνες που βρισκομασταν, εγινε… Εκανα μαζι του για πρωτη φορα σεξ. Δεν θα το ξεχασω ποτε εκεινο το βραδυ. Ετρεμα ολοκληρη… πηγα σπιτι και ακομα ετρεμα. Ηταν πολυ ωραια. Κι αυτος… πολυ τρυφερος και προσεκτικος… Την ιδια περιοδο αρχισε να απομακρυνεται. Ειχε αρχισει πυγμαχια καιγ γυμναστηριο. Ηθελε με κατι να ξεχνιεται ελεγε. Εμενα μου ελειπε. Τον ηθελα. Δεν ελεγα τιποτα ομως. Ειχαμε καιρο να βρεθουμε. Σ ενα παρτι της ταξης μου του ειπα οτι θελω να τον δω. Δεν αρνηθηκε. Βρεθηκαμε και το ξανακαναμε. Ηταν η τελευταια φορα. Αλλες 3 φορες του ειπα να βρεθουμε αλλα πλεον δεν ειχε χρονο. Εγω τον δικαιολογουσα. Ελεγα οτι δεν ειναι καλα. Οτι εχει κλειστει στον εαυτο του και περναει ασχημα γι αυτο που συνεβη με τον αδερφο του. Πλεον ειχαμε σταματησει και να μιλαμε. Κι οποτε μιλουσαμε, τιποτα… ψυχρα πραγματα… Ενα βραδυ, οταν γυρισα σπιτι, βρηκα μηνυμα του στο facebook. "Παντως να ξερεις οτι νευριασα παρα πολυ με αυτο που εκανες. Μη με ενοχλησεις κανα". Αυτο εγραφε. Δεν ηξερα τι ειχε γινει. Τον ρωτησα και αρχισε να με βριζει οτι βγηκα και ειπα παντου για εμας και οτι ειχαν πεσει ολοι πανω του. Δεν ηξερα τι να κανω. Του ζητουσα συνεχεια συγνωμη. Δεν κατεληξε καπου ομως. Μου ειπε οτι ηθελε να μεινουμε φιλοι. Δεν εκατσα να ψαξω. Ουτε επεμεινα. Κλειστηκα σε μενα. Εκλαιγα… μαθαινα καποια πραγματα απο την ξαδερφη μου αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω. Ειχα ξεκινησει το καπνισμα. Πηγαινα με πρησμενα ματια στο σχολειο απ το κλαμα. Με ειχαν καταλαβει ολοι. Δεν κοιμομουν… Εχει περασει ενας χρονος απο τη μερα που μου εστειλε εκεινο το μηνυμα. Απο τοτε μονο δυο φορες τον εχω ενοχλησει με μυνημα του. Τη δευτερη μου ειπε οτι εχει κοπελα και οτι ειναι κολλημενος. Οτι αυτα που συνεβησαν μεταξυ μας ηταν λαθος. Οτι δεν επρεπε να εχουν γινει. Την επονενη κιολας μερα με χτυπησε αυτοκινητο. Οχι σοβαρα. Ηταν αρκετο ομως για να με ταρακουνησει. Ημουν τελειως χαμενη. Απο τοτε δεν ασχοληθηκα παλι μαζι του. Σε ενα παρτι πηγα με αλλον. Μονο για μια φορα. Το καλοκαιρι που μας περασε εμαθα ολη την αληθεια που με εκανε να αλλαξω. Η σχεση που μου ειπε οτι ειχε υπηρχε απο την περιοδο που αρχισε να μου την πεφτει. 5 μηνες που βρισκομασταν ειχε παραλληλη σοβαρη σχεση. Πλεον το πανε για σοβαρο. Θα παντρευτουν. Μαλακιες οσα ελεγε για το οτι μαθευτηκε. Στην πραγματικοτητα το ειχε μαθει η κοπελα του. Για να τηνκρατησει της ειπε οτι δεν εχει κανει τιποτα μαζι μου. Οτι εγω τον ηθελα και εβγαλα τη φημη με την ξαδερφη μου για να τους χωρισω. Αυτος πιστευει οτι δεν τα ξερω αυτα. Για καποια περιοδο που εμαθα αυτα αρχισα να κανω διαφορα που δεν ειμαι καθολου περηφανη. Αρχισα να βρισκομαι με αλλους για μια μονο φορα. Μονο για μια τους ηθελα. Με 4 αντρες βρεθηκα. Πλεον βρισκομαι με εναν απο αυτους. Απλα βρισκομαι ομως. Δεν νιωθω τιποτα. Ουτε γι αυτον ουτε για κανεναν απο αυτους που πηγα. Ουτε για τον αλλο. Τον βλεπω στο δρομο και αδιαφορω. Αν με ρωτουσε λοιπον κανεις τι μου λειπει πιο πολυ δεν θα του ελεγα "αυτος". "Εγω" θα απαντουσα. Μου λειπω. Μου λειπει η ευαισθησια μου, τα συναισθηματα μου… Πλεον δεν κλαιω. Για τιποτα. Δεν ξερω αν αυτο ειναι καλο ή κακο. Εμενα ομως μου λειπει…