ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες ήμουν καλεσμένη σε μια γιορτή μιας φίλης σε ένα εστιατόριο. Ήξερα μόνο την κοπέλα που γιόρταζε και την οικογένεια της. Φόρεσα τα ωραία μου ρούχα, χτενίστηκα, βάφτηκα. Η περιποίση μου έφτιαξε τη διάθεση όσο να ναι. Έφτασα από τους πρώτους. Στη συνέχεια ήρθαν και άλλα άτομα. Ήρθαν και τρεις κοπέλες μετά από μένα. Και οι τρεις πολύ όμορφες. Τις κοίταζαν όλοι όσο χαιρετούσαν την εορτάζουσα και άκουγα σχόλια για την ομορφιά τους. "Κουκλίτσα, γλύκα, ματάρες, μοντέλο, σπάνια ομορφιά, ωραίο σώμα, γυναικάρα". Γυναίκες της παρέας τα έλεγαν. Και δεν ήταν υπεβολές. Οι άντρες τις κοίταζαν. Όπως και οι άντρες από τα διπλανά τραπέζια. Αυτές θα έχουν αγόρια που τις θέλουν και θα επιλέγουν με ποιόν θα είναι. Σε αντίθεση με μένα που κάθομαι σε μια σχέση που δεν μου προσφέρει τίποτα χρόνια τώρα, μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλο και έχω ζήσει μόνη χρόνια. Βγαίνω έξω, αναπόφευκτα συγκρίνομαι με άλλες κοπέλες και πέφτω ψυχολογικά. Είμαι λεπτή, όμως με στήθος ανύπαρκτο και γαμψή μύτη... Ό,τι και να φορέσω, όπως και να χτενιστώ ή βαφτώ, χάλια είμαι. Τι να πουν για μένα; ότι έχω ωραίο πρόσωπο ή ωραίο σώμα; Και δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Μόνο πλαστικη και χρήματα δεν υπάρχουν. Κάθε φορά που βγαίνω, επιβεβαιώνω την ασχήμια μου και χαλιέμαι.