ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εαν δεν μπορεις να καταλαβεις τον τιτλο σε παρακαλω αγνοησε την εξομολογηση μου αυτη διοτι οπως εγραφε και ο Ηρακλειτος ειναι για αυτους που αξιζουν σαν χιλιοι.Αυτη ειναι η πρωτη μου εξομολογηση δημοσιως και θελω να εξομολογηθω ενα συναισθημα που με κυριευσε χθες στην παραλια,το οποιο συνδεεται με το βιβλιο που διαβαζα εκεινη τη στιγμη. Εαν κανω καποια ορθογραφικα συγχωρηστε με, αμαθεις ειμαι και γιαυτο δεν χρισιμοποιο τονους καθως και ντροπαλος για την αμαθεια μου.Ειχαμε παει παραλια χθες με τον καλυτερο μου φιλο ισως να ταιριαζε τον αδερφοτοποιο μου φιλο. προς αποφυγη παρεξηγησεων. Αφου καναμε boost τον εγκεφαλο μας με λιγο THC καθησαμε ησυχα στη σκια της ομπρελας.Επιασα το βιβλιο που ειχα παρει μαζι μου "Ηρακλειτος ΑΠΑΝΤΑ" και ξεκινησα να διαβαζω απο εκει που το ειχα αφησει απο την προηγουμενη φορα που ειμασταν και παλι. "Δεν μπορει κανεις να μπει κανεις δυο φορες στο ιδιο ποταμι ουτε ν'αγγιξει δυο φορες μια θνητη ουσια στην ιδια κατασταση αλλα εξαιτιας της ορμητηκοτητας και της ταχυτητας της μεταβολης διασκορπιζεται και αυτοσυγκεντρωνετε παλι (ή μαλλον ουτε "παλι" ουτε "υστερα", αλλα ταυτοχρονα συνενωνεται και αποχωριζεται ) και πλησιαζει και απομακρυνεται."Διαβασα αυτες τις γραμμες αλλες δυο φορες και κλεινω το βιβλιο και κοιταζω προς την θαλασσα : "Ακουω μεσα στα κυματα ψιθυρους και παραμενω ψυχραιμος και μεσα στο μυαλο να ψηνονται αυτες οι αραδες που διαβασα πιο πανω.Ηταν τρελο αλλα δεν σταματησα να συγκενρονομαι ωστε να ξεχωρισω τις φωνες.Και ομως ηταν εκει δεν προσπαθησα καν να καταλαβω σε ανθρωπινη γλωσσα, ηταν κατι διαφορετικο , ηρεμο, γεματο φως να περιβαλει ολο το ειναι , τοσο ομορφο σαν να σε καλει ο Θεος.Ακουσα να μου λεει πως οσο μενεις χανεις μια στιγμη την οποια δεν θα αναπληρωσεις ποτε.Οσο παραμενεις ακινητος και κοιτας την απεραντοσυνη χανεις τις πιο μοναδικες στιγμες αυτες που ποτε δεν ειναι το ιδιο.Η ιδια η θαλασσα με καλουσε να πεσω μεσα της και να κανουμε ερωτα με τον πιο μοναδικο τροπο κατι περα απο το ανθρωπινη επαφη.Δεν το σκεφτηκα καθολου επεσα σχεδον τρεχοντας μεσα της και αρχισα να ανεβαινω μεχρι που σταματησα και γυρισα προς τον Ηλιο και εκλεισα τα ματια.Απεραντη ηρεμια, δεν ηθελα να σκεφτω τιποτα αλλο παρα μονο την ενωση.Μηδενισα τις σκεψεις μου και αρχισα να ανεβαινω ολοκληρος στην επιφανεια σαν ενα γιαγαντιο ομορφο ΚΑΤΙ να με εχει παρει στην αγκαλια του.Ειναι το ιδιο συναισθημα που νιωθει ενα μικρο μωρο στην αγκαλια της μητερας του, μονο ετσι μπορει να περιγραφει το συναισθημα αυτο.Ενιωθα τα κυματα πανω στο κορμι μου σαν με λουζουν σαν ενα βελουδινο αγγιγμα, απιθανο και εμεινα για αρκετη ωρα ετσι χωρις να σκεφτομαι τιποτα. Ενιωθα να με καναν βολτα στο λουνα παρκο, σαν καποιος να με τροβιλιζει χωρις να ζαλιζομαι."Επανερχομαι εδω, Αυτό που πίστευα ως μη πραγματικό...μου φαίνεται τώρα πιο πραγματικό...από αυτό που πίστευα αληθινό και τώρα μοιάζει να μην είναι.Καποιοι απο εσας θα τρεξετε να πειτε αρνητικα και θετικα και ειναι κατι το οποιο αποδεχομαι.Και επισης καποιες απο τις θεραπειες που θα προτεινεται μεσα απο τα σχολια σας ειναι σαν τα εχω ζησει.Θα χαρω να αλληλογραφησω με ολους σας.