ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περάσαμε τρεις μήνες μακριά καραντίνα.... Στην αρχή ήταν όλα καλά, στην συνέχεια άρχισε να με γράφει, να μην πολύ ασχολείται, να είναι αδιάφορος... Του έκανα κουβέντα, του μιλησά, τον παρακαλεσα να μου πει αν μπορώ να κάνω κάτι εγώ, μου είπε όλα είναι καλά... Τις τελευταίες δυο βδομάδες της καραντίνας ήμασταν χάλια, τσακώνομασταν συνέχεια... Μου είχε υποσχεθεί πως όταν ανέβει Αθήνα, όλα θα είναι όπως πριν μεταξύ μας... Βρισκόμαστε λοιπόν την Κυριακή, πέφτω πάνω του, αγκαλιές φιλιά δάκρυα χαράς... Και εκείνος, οκ... Πάμε βόλτα, αραξαμε μαζί, όπως πάντα, και εκείνος οκ... Με πειραξε όλο αυτό, του το είπα πριν φύγω, μου είπε όλα καλά... Του μιλάω για το πώς ένιωσα μετά από τρεις μέρες, μου είπε ότι όλα είναι καλά μεταξύ μας, ότι απλά δεν εκφράζεται με τον τρόπο που εκφράζομαι εγώ, του είπα πως ξέρω πολύ καλά πως εκφράζεται, και τίποτα... Όλα είναι καλά λέει... Εγώ όμως δεν είμαι καλά... Τον βλέπω αδιάφορο, καμία σχέση με το πώς ήταν πριν λίγο καιρό, πριν την καραντίνα, και περίεργο... Οκ, άλλαξαν πολλά, βρήκε δουλειά, τρέχει όλη μέρα, ναι οκ... Και εγώ όμως είναι πνιγμενη, δεν έκανα βλακείες ούτε άλλαξα απέναντι του.... Αισθάνομαι ότι έχω ξενερωσει, ότι δεν μπορώ άλλο έτσι, να του μιλαω και να μην καταλαβαίνει ότι υπάρχει διαφορά πανω του... Αλλά τον αγαπάω κιόλας για να το αφήσω όλο αυτό έτσι... Νιώθω ότι πρέπει να καταλάβει ότι μπορεί να με χάσει, για να συνειδητοποιήσει καποια πράγματα...