Πόσο εύκολα γίνονται ξένοι οι άνθρωποι, αλήθεια; Πόσο εύκολα ξεχνάνε οι άνθρωποι. Πόσο εύκολα προχωράνε οι άνθρωποι. Φαίνεται λειτουργούν με τη λογική της διαγραφής. Φαίνεται πατάνε ένα κουμπί και διώχνουν σε δευτερόλεπτα, πρόσφατους παρελθοντικούς χρόνους, πρόσφατους παρελθοντικούς ανθρώπους.Και σκέφτομαι, γιατί να μη θέλουν να κρατήσουν μια τόσο δα μικρή ανάμνηση; Γιατί να θέλουν να αδειάσουν τόσο; Λες κι αυτές οι πρόσφατες παρελθοντικές μνήμες θα σκορπιστούν στο χώρο και δε θα αφήσουν άλλες μελλοντικές να έρθουν. Λες και θα τους κάνει τόσο κακό να θυμούνται.Πόσο εύκολα γίνονται ξένοι οι άνθρωποι. Πόσο γρήγορα αναθεωρούν, πόσο αβίαστα απομακρύνονται. Τραβάνε άλλους δρόμους, χάνονται σε άλλα μάτια. Γίνονται μακρινοί κι αυτοί. Άπιαστοι. Κι ήταν αλήθεια τόσο πολύ αγαπημένοι.Κι αν καμιά φορά βρεθούμε, με εκείνα τα άχαρα χαμόγελα θα λέω από μέσα μου «Πόσο εύκολα γίνονται ξένοι οι άνθρωποι». (" δανείστηκα" αυτο το πολύ όμορφο κείμενο)Συντάκτης: Μαριάννα ΣυμεωνίδηΕπιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρηα και κάτι δικό μου οι άνθρωποι μπορεί να αλλάζουν οι αναμνήσεις όμως που έχουμε μαζί τους όχι..... κράτα τις όμορφες αναμνήσεις και προχώρα....
2.12.2019 | 01:38
Δεν μπορώ να καταλάβω
Ενώ τον σκέφτομαι κάθε μέρα από τότε που χωρίσαμε σήμερα κατά τύχη επασα πάνω σε μια φωτογραφία μας και έβαλα τα κλάματα,μετά από λίγο σκέφτηκα ότι αυτος ο άνθρωπος που έβλεπα στην φωτογραφία είναι ένας ξένος για εμένα πλέων. Πως γίνεται αυτό; Πως γίνεται να τον σκέφτομαι ακόμα, να κλαίω ακόμα και μόλις τον βλέπω απλά μου φαίνεται άγνωστος;
4
