ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω ασχημύνει. Από τα 13 μέχρι τα 17 ήμουν μία κούκλα. Τότε δεν το εκτιμούσα. Είχα ονειρικά πυκνά καστανόξανθα μαλλιά, γαλανά μάτια, γαλλική μύτη, υπέροχη ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, χείλη σε σχήμα καρδιάς. Άκουγα συνέχειααπό όλους πόσο ομορφη είμαι. Μέχρι και από αγνώστους ανθρωπους στο δρόμο ανεξάρτητα από την φύλο και ηλικία. Πολλά κορίτσια μου έλεγαν "μακάρι να ήμουν σαν εσένα"και ενιωθα ευτυχισμένη. Είχα τεράστια φωτογένεια. Τότε δεν με έβλεπα τόσο όμορφη. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και δεν έβλεπα αυτό που έβλεπαν οι άλλοι. Όταν με έβλεπα στις φωτογραφίες αντίκριζα κατάματα την ομορφιά μου. Ένιωθα πολύ ωραία εσωτερικά. Τώρα στα 20 δεν βγαίνω καθόλου απο το σπίτι γιατί νιώθω άσχημη. Τα μαλλιά μου τα έβαψα άλλο χρώμα και δεν είναι ίδια όπως τότε. Δεν θα γίνουν ποτέ ίδια όπως παλιά. Νιώθω πως το πρόσωπο μου έχει αλλάξει παρόλο που δεν μπορώ να εντοπίσω τη διαφορά. Κοιτιέμαι σχεδόν όλη μέρα στον καθρέφτη. Κυκλοφορώ συνεχώς με έναν καθρέφτη στο σπίτι και κάθομαι και παρατηρώ το πρόσωπο μου με τις ώρες προσπαθώντας να καταλάβω τι άλλαξε. Με βλέπω σε φωτογραφίες πλέον και δεν αντικρίζω καμία ομορφιά όπως παλιά. Μερικές φορές όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη μαρέσω πιο πολύ από όσο μάρεζα παλιά, αλλά νιώθω πως ο καθρέφτης με κοροιδεύει γιατί δεν είμαι έτσι κανονικά. Νιώθω τόσο χάλια ψυχολογικά που δεν μπορώ να ζήσω τη ζωή μου.