ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αφήνω τη μορφή σου να γεμίζει το παρελθόν μου , να ζει στο παρόν μου , να καθορίζει το μέλλον μου. Όχι δεν παραδίνομαι . Θα μείνω εδώ να περιμένω τον χτύπο της καρδιάς σου να ακουμπήσει τον δικό μου όπως τότε που μου υποσχέθηκες αιώνια πίστη. Τραγικό ε? Όρκοι αιωνιότητας στην εφήμερη ζωή μας. Όρκοι που διαρκούν όσο το μυαλό ερωτεύεται την άγνωστη , την ανεξερεύνητη πλευρά μας. Και όταν και αυτή γίνει δεδομένη οι όρκοι γίνονται άλλο ένα ατόπημα μας ,μια τάχα λάθος εκτίμηση.Δεν παραδίνομαι . Θα διεκδικήσω το μερίδιο αγάπης που μου υποσχέθηκες . Θα αναμένω στο χρόνο την επιστροφή σου. όχι την σαρκική , ποσώς με ενδιαφέρει. Για την εγκεφαλική μιλάω , αυτή που τα μάτια σου προδίδουν. όπως τότε εκείνο το απόβραδο μετά από μήνες απομάκρυνσης στο αυτοκίνητο σου. Εκείνο το βλέμμα σου - αχ εκείνο το βλέμμα σου - μου έλεγε όσα δεν μπορούσε να πει το στόμα σου. Μου απάλυνε τον πόνο από τα σκληρά σου λόγια , τις αμυντικές σου φράσεις με εκείνο το παγερό δήθεν βλέμμα , που δεν μπορούσες να το κρατήσεις πάνω από 1 λεπτό.ΟΧΙ δεν παραδίνομαι λοιπόν. Θα κάτσω εδώ να περιμένω μια ενόχληση σου , μια εισβολή στη μίζερη από έρωτα ζωή μου. Και το ξέρω , είμαι σίγουρος πλέον. Θα εισβάλλεις. Ένα πράμα φοβάμαι. Την φθορά του χρόνου. Αυτή που σβήνει τα δικά μας για να προχωρήσουμε στα άλλα , στα μη κοινά. Κρατιέμαι όσο μπορώ . Ο χρόνος προχωράει , μα εγώ στέκομαι εδώ αναπολώντας τα δικά μας. Μα να ξέρεις . Ο χρόνος με τραβάει μαζί του σαν κύμα. Κρατιέμαι όσο μπορώ με χτυπάει στα βράχια του και ματώνω και πονάω που θέλει να με βγάλει στη στεριά του. Μα εγώ επιμένω , προσπαθώ.Δεν παραδίνομαι. Και όχι επειδή αξίζει , αλλά επειδή είναι κάτι άλλο , πιο πάνω και από το αξίζει. Πιο πάνω και απ' οτιδήποτε. Σε περιμένω….Ξημέρωσε... Ας παραδοθώ λοιπόν....