ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ματια μου...δεν ειμαι καλα.Ειναι τοσο μεγαλη η μοναξια μου,απο τοτε που σε εδιωξα.Παντα ησουν εκει διπλα μου,να με βοηθας στις κακοτοπιες μου,και ηταν τοσες πολλες.εγω τις εφτιαχνα με την ανωριμοτητα μου εγω ο αθλιος, ανοητος ανθρωπακος.Ηταν παντα η αγκαλια σου ζεστη,και το χερι σου απλωνοταν,εγω ειμαι εδω ελεγες,εγω ειμαι εδω χαμογελωντας.Και μετα εγω σε εφτυνα,σε εβριζα,σε εδιωχνα και εσυ εφευγες με το κεφαλι σκυφτο και με δακρυα στα ματια που εκριβες.Και χανοσουν,πικραμενη αλλα ποτε δεν με ενοχλησες.Ανωτερη παντα.Εγω ελεγα οτι βρηκα την ευτυχια σε αλλα προσωπα,και εφευγα ολο και πιο μακρυα,και φευγαν και αυτα.Αλλα προσωπα, και αλλα προσωπα, αλλα η ευτυχια κρατουσε λιγο και εσυ εκει με τα χερια απλωμενα.Μοναδικη.Και να τωρα που σε βρηκε καποιος αλλος,σιγουρα θα ειναι καλυτερος απο εμενα.Ολοι ειναι καλυτεροι απο εμενα.Και εναν εγκληματια να βρεις ,καλυτερα θα περασεις.Και να που ολες οι γυναικες μου μοιαζουν φτωχες,λιγες,μιζερες και να που δεν θελω να μιλησω με καμια,και να που ολα χασαν την αιγλη τους.Και σε ενοχλησα παλι και εσυ παλι με χαμογελο παλι,χωρις καμια εκδικηση.Εισαι με καποιον αλλον και εχω χασει το μυαλο μου.Μου ειπε να μην σε ενοχλησω ξανα.Σε ανακαλυψε και ειναι σαν τον Κολομβο που ανακαλυψε την Αμερικη.Δεν θα αφησει την ανακαλυψη του.Θελω μονο να σου ζητησω συγνωμη,τον τελευταιο χρονο βλεπω ποσο λιγος ημουν,μικρος ανυπαρκτος.Μεσα στην θλιψη και στην μοναξια βαδιζω,παρεα με αντικαταθλιπτικα και ηρεμιστικα, θελω να βαλω τελος στην ζωη μου.Δεν θελω να απαντησει κανεις αν το διαβασει κανεις.Δεν ψαχνω απαντησεις ουτε ερωτηματα.Απλα η μοναξια εχει γινει τερας.