ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι μέρες περνάνε… πότε πιο γρήγορα.. πότε πιο αργά… αλλά περνάνε…Και μαζί με αυτές «περνάμε» κι εμείς.. Κι εγώ..Κάθομαι και σκέφτομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κατάφερα να δω μια ολόκληρη ανατολή του ήλιου και μια ολόκληρη δύση του… Και δε θυμάμαι.. Πάει καιρός από την τελευταία φορά…Δε θυμάμαι καν πως ήταν τα συναισθήματα μου εκείνες τις στιγμές.. το μόνο που ξέρω είναι πως μου λείπουν.. όχι τόσο σαν «στιγμές», όσο εκείνη η ανεμελιά του να περιμένεις κάτι.Σταμάτησα να ονειρεύομαι να τις ζήσω.. Σταμάτησα να ονειρεύομαι να ζήσω κάτι. Ενθουσιάζομαι με μικρά, αλλά ξεχνάω τον ενθουσιασμό μου γρήγορα… Έχω άλλα πρέπει τις καθημερινές..Ο μόνος αέναος ενθουσιασμός που μου απέμεινε, είναι αυτός για να σπρώχνω τις μέρες να φύγουν.. Εκεί κάθε βράδυ.. Πριν κλείσω τα μάτια μου… Βρίσκω το κουράγιο, απλώνω τα χέρια μου και τις «δίνω μια» να περάσουν…Κοντεύει Σαββατοκύριακο.. Έφτασε…Και μέσα σ’ αυτό το Σαββατοκύριακο προσπαθώ να ζήσω τη ζωή που έχασα μέσα σε μια βδομάδα…Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν προλαβαίνω.. Είμαι κουρασμένη…