3.6.2013 | 22:17
Δεν σε συγχωρώ αλλά μου λείπεις.
Εχθές ήμασταν αγκαλιά στη βεράντα του σπιτιού σου.Σκοτάδι παντού κανένα φως μιας και το σπίτι σου είναι καινούργιο.Μιλούσαμε για ώρες και πρώτη φορά ήμασταν ελεύθεροι γιατί ξέραμε ότι κανείς δεν θα μας δει και θα κρίνει την ηλικία μας - σιγά την διαφορά.3 χρόνια - και κανείς δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει και να μας χαλάσει την στιγμή.Ήταν η 3 και τελευταία φορά που βρεθήκαμε μόνοι μας και μπορούσαμε να έχουμε λίγο χρόνο για μας.Αν και ποτέ δεν φιληθήκαμε (μία από αυτές τις 3 φορές)και παρόλο που είχαμε παραδεχτεί τον έρωτά μας, μας έφτανα που κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου και οι αγκαλιές μας, αυτές οι μικρές και τρυφερές.Μέχρι που το βράδυ γυρίζοντας σπίτι έμαθα ποιος πραγματικά είσαι.Μπορεί να ήσουν τρελά ερωτευμένος μαζί μου δεν λέω.Αλλά όπως σου είπα αν θες να παίξεις βρες κάποια στην ηλικία σου.Κι όμως θα μπορούσαμε να γίνουμε πολύ ευτυχισμένοι.