ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειχα συνηθισει τοσο να μην με θελουν αγορια ετσι οπως ημουν ...τοσο πολυ που τωρα που καπως καλυτερευσα και αρεσω δεν μπορω να το πιστεψω... μισω τον εαυτο μου γενικα αυτα τα ''θεματα'' μου δεν φευγουν ακομα... μισω τον σωμα μου προτιμω να το βλεπω με αιματα και μελανιες παρα να το δει αντρας και απλα να νιωθω οτι ειμαι χαλια..προτιμω να με χτυπαει παρα να με χαιδευει δεν αντεχω τα χαδια γιατι δεν νιωθω οτι μου αξιζουν ή νιωθω πολυ παραξενα δεν μπορω να τα δεχτω καπως και μπερδευεται το μυαλο μου...οπως μπερδευεται και οταν ερθω καπως κοντα με καποιον και δεν μπορω να κανω κατι..δεν μπορω να νιωσω ανετα..ειναι απιστευτα αυτο το οτι ολοι τρεχουν και σε θελουν για ενα συγκεκριμενο πραγμα...θελω μια ψυχικη αγαπη που να χτιζεται με τον καιρο και οχι τετοιες επιφανειακες μπουρδες ...αν δεν εχεις εμφανιση δεν σε θελουν...αυτο εχω καταλαβει.. μπορει να το παιζουν τα αγορια οτι ''αα να το εκανα μαζι της ποσο γαματο με κανει αυτο ε? και ας ειναι χοντρη ή ασχημη..εγω το εκανα '' και μετα την παρατανε ξερω γω...και βριζουν τις κοπελες που τους ριχνουν χυλοπιτες μετα...καλυτερα ετσι παρα να παει να το κανει μαζι σας και να σας κοροιδεψει...δεν μπορω να αποδεχτω τον εαυτο μου..και γενικα με τα χρονια χωρις να γνωριζω πολλα αλλα βλεποντας και ακουγοντας δεν εχω καλη γνωμη για τα αγορια...γενικα με τους ανθρωπουςαλλα και το κυριο φυλο που με ενδιαφερει παυει σιγα σιγα να με ενδιαφερει και πεφτω στην δικια μου καταθλιψη χωρις να μπορω να βγω απο αυτην οσο και αν προσπαθω..καμια φορα σκεφτομαι υπαρχει ελπιδα αραγε? μπορουν να αλλαξουν ολα? δυσκολο το βλεπω...εγω προσπαθω να αλλαξω και μολις το κανω λιγο ξαφνικα ξαναπεφτω παλι πισω και δεν αντεχω την αλλαγη...θελω να πηγαινει αργα και νιωθω οτι ολα ειναι πολυ γρηγορα για μενα...ειμαι μια χελωνα .