ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες πήγα μια υπέροχη βόλτα στο Τορίνο. Ήμασταν μαζί με έναν φίλο. Είναι ένας γλυκός άνθρωπος που πάντοτε με συμβουλεύει και ξέρει να αγαπάει τους ανθρώπους. Δεν έπαψα καθόλα τη διάρκεια της βραδιάς να σε σκέφτομαι. Φωτάκια σε υπέροχους δρόμους με κτίρια που θα ήθελα εθελοντικά να ζήσω. Κόσμος περνούσε, ζευγάρια, οικογένειες, άνθρωποι σε παρέες γελώντας βόλταραν στα πιο ρομαντικά μυστικά της πόλης. Κάτσαμε δίπλα στο ποτάμι. Του μιλούσα πάλι για σένα. Το ότι γνωρίζω πια ότι δεν αξίζεις την αγάπη μου με κάνει να καταλαβαίνω ότι πραγματικά σε αγαπώ. Δεν σε αγαπώ πια γιατί κάνεις κάτι ή είσαι κάποιος. Σε αγαπώ απλώς γιατί σε αγαπώ. Καμιά εξήγηση πια. Σ ε θυμάμαι να δακρύζεις στη σκέψη να χωριστούμε. Νομίζω πως ασυνείδητα ήταν μέσα στα σχέδιά μας να χωριστούμε. Το γνωρίζαμε και οι δυο. Νομίζω ακόμα πως και οι δυο περιμένουμε πως κάποια μέρα όταν όλα θα είναι πια ιδανικά θα ξαναβρεθούμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο ακόμα πιο πολύ και να είμαστε έτοιμοι πια και όχι μικρά παιδάκια που κάνουν όνειρα. Απλώς πολύ θα ήθελα αυτές τις βόλτες να τις έκανα μαζί σου. Θα ήθελα όταν είμαι στεναχωρημένη και απελπισμένη να σε είχα εδώ να με καθησυχάσεις. Θα ήθελα να μην καπνίζεις και να ήμουν εκεί για σένα όταν ένιωθες άδειος και λυπημένος. Γίναμε δυο ξένοι για να μάθουμε εν τέλει καλύτερα ο ένας τον άλλο ή θα παραμείνουμε ξένοι μέχρι να ξεχάσουμε ο ένας τον άλλο; Ίσως κάποια μέρα περπατάμε σε αυτή την πόλη άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και σε δω ξανά. Ίσως πάλι σε κάποια άλλη πόλη μετά από χρόνια που θα μου έχουν φανεί αιώνες. Χάνομαι στη σκέψη σου. Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Κάθε φορά βλέπω κάτι δικό μας παλιό και κάνω την επέτειό του. Ένας χρόνος από τότε. Δείχνω τόσο διαφορετική και είμαι νομίζω. Είμαι πιο κρύα και κυνική από ποτέ. Δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι που σε άφησα να με αφήσεις και σε έχασα. Κλαίω πάλι σήμερα. Σάββατο πρωί με υπέροχη μέρα. Γιατί να κλαίω; Μου λείπεις και σε αγαπώ ακόμα. Πληγώθηκα αλλά το άξιζα. Εύχομαι να είσαι καλά…