ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 30 χρονων και μεχρι σημερα δεν μου εχει γεννηθει η επιθυμια να κανω παιδια. Λατρευω τα παιδια, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει να κανω δικα μου, αλλωστε υπαρχουν τοσοι ανθρωποι που κανουν παιδια και αδιαφορουν γι αυτα, τα κακοποιουν κλπ, οποτε το να εχεις δικα σου παιδια δεν αποτελει αποδειξη του οτι αγαπας τα παιδια. Αρχικα με οσα συμβαινουν γυρω μας, φωτιες, συγκρουσεις τρενων, πολεμοι θα ενιωθα μεγαλο αγχος να φερω ενα παιδι στον κοσμο. Δεν θα ηθελα να φερω στον κοσμο ενα παιδι το οποιο θα υποφερει και θα υποφερω κ γω μαζι του. Θα αγχωνομαι αν θα γινει καλος ανθρωπος, αν θα εχει δουλεια, μην μπει σε ενα τρενο που θα συγκρουστει, μην το σκοτωσει καποιος που οδηγουσε μεθυσμενος και τοσα αλλα. Επισης, σε καθε ζευγαρι ειναι απαραιτητο πλεον να δουλευουν κ οι δυο για να τα βγαζουν περα οποτε ειναι σχεδον δεδομενο οτι κανοντας παιδι θα εχεις καποιον αλλο για να το φροντιζει. Οποτε αναρωτιεμαι οταν ενας αλλος ανθρωπος περναει 8-10 ωρες την ημερα με το παιδι σου, ποσες αρχες παιρνει αυτο το παιδι απο σενα? Ποσα απο τα ορια που μαθαινει να εχει ειναι ορια που εσυ ως γονιος του εθεσες? Κ ποσο παιδι σου ειναι τελικα αυτο το παιδι? Λενε οτι γονιος δεν ειναι αυτος που γενναει ενα παιδι, αλλα αυτος που το μεγαλωνει. Ε αν η νταντα μεγαλωνει το παιδι μου κ εγω απλα το βλεπω τα ΣΚ και για 2 ωρες καθημερινα πριν κοιμηθει, πως μπορω να λεω οτι αυτο ειναι το παιδι μου τη στιγμη που ο χρονος που περναω μαζι του ειναι ελαχιστος συγκριτικα με τον χρονο που περναει με ενα αλλο ατομο? Επισης το να κανεις παιδι πρεπει να ειναι μια αποφαση που προκυπτει επειτα απο σοβαρη σκεψη. Βλεπω ζευγαρια που λενε οτι συμφωνησαν να κανουν παιδι επειδη ηθελε ο συντροφος τους. Το να φερεις μια ψυχη σε αυτον τον κοσμο δεν πρεπει να ειναι μια επιπολαιη αποφαση ή μια χαρη που κανεις στο συντροφο σου, πρεπει κ οι δυο να ειστε 100% σιγουροι οτι αυτο ειναι αυτο που θελετε οπως επισης κ οτι η σχεση σας ειναι ετοιμη για κατι τετοιο. Με θυμωνει οταν βλεπω ζευγαρια που κανουν παιδια κ μετα απο 8 μηνες χωριζουν. Δεν μπορω να δεχτω οτι μετα απο χρονια σχεσης με τον συντροφο σου δεν ειχες δει καποια πραγματα στο χαρακτηρα του τα οποια τα ειδες ξαφνικα μολις εφερες στον κοσμο ενα παιδι. Η' αλλοι εχουν μολις 5 μηνες σχεση κ λενε ας κανουμε ενα παιδι, χωρις καλα καλα να γνωριζουν ο ενας τον αλλον. Κ μετα χωριζουν κ το παιδι μεγαλωνει με ψυχολογικα, εχοντας ενδεχομενως αποντα τον ενα γονιο απο τη ζωη του ή μεγαλωνοντας σε δυο διαφορετικα σπιτια, βλεποντας τους γονεις του να ειναι δυο ξενοι και να μην μπορουν να επικοινωνησουν κλπ. Ειναι ασχημο τα δικα σου λαθη να επηρεαζουν μια αλλη ψυχη που ακομα δεν εχει καν την κριτικη ικανοτητα να επεξεργαστει τετοιου ειδους πληροφοριες. Επισης, οι περισσοτεροι γονεις κανουν παιδια κ μετα γκρινιαζουν για το οτι δεν κοιμουνται καλα, ή για το οτι δεν εχουν χρονο για τον εαυτο τους, ή οτι τα παιδια τους κανουν πολλη φασαρια κ γι αυτο τα στελνουν συνεχως σε δραστηριοτητες για να μην τα εχουν σπιτι. Σε κανουν να αναρωτιεσαι: ποσο πολυ τελικα θελατε αυτα τα παιδια? Γιατι οταν κανεις κατι που εχεις συνειδητα επιλεξει, δεν μπορει μετα να γκρινιαζεις, απλα δεχεσαι τις συνεπειες της επιλογης σου. Βλεπω μερικους γονεις κ δεν νιωθω οτι ειναι ευτυχισμενοι. Τρεχουν ολη μερα για το παιδι τους λες κ ειναι ρομποτ στον αυτοματο κ γκρινιαζουν για το οτι δεν εχουν ελευθερο χρονο. Ναι, δεν αμφιβαλλω οτι η πλειοψηφια των γονιων αγαπανε τα παιδια τους, αλλα δεν αρκει μονο να αγαπας το παιδι σου, πρεπει να σε ευχαριστουν κ ολες αυτες οι υποχρεωσεις που ερχονται μαζι με το να κανεις παιδι. Αν δεν σ αρεσει το να ξυπνας ξημερωματα για να ταισεις το μωρο σου ή το να ακους το κλαμα του οταν κοιμασαι, αν νιωθεις πιεση οταν πρεπει να περασεις ενα ΣΚ μαζι του, αν ανυπομονεις να φυγει απο το σπιτι για να ηρεμησεις, αν του δινεις απλα ενα ταμπλετ για να το κρατησεις απασχολημενο γιατι απλα δεν θες να περασεις χρονο μαζι του κ αν το στελνεις αγγλικα, γαλλικα, ποδοσφαιρο και καρατε για να το ξεφορτωθεις κ να μην σε ζαλιζει μες στο σπιτι, τοτε γιατι ακριβως εκανες παιδι? Εγω τα περισσοτερα παιδια που βλεπω γυρω μου ειναι ετσι, μεγαλωνουν περνωντας πολυ λιγες ωρες με τους γονεις τους κ ακομα κ οταν ειναι με τους γονεις τους οι ιδιοι δεν εχουν την αντοχη ή την ορεξη να ασχοληθουν μαζι τους οποτε τα αφηνουν μπροστα στην τηλεοραση ή στα ταμπλετ κ εν τελει δεν εχουν καμια ουσιαστικη επαφη μαζι τους. Κ δεν τους κατηγορω, καταλαβαινω οτι γυρνωντας απο τη δουλεια το μονο που ολοι μας θελουμε να κανουμε ειναι να κατσουμε στον καναπε κ να μην κουνηθουμε για κανα 2 ωρο, αλλα κ το παιδι θελει να περναει χρονο με τον γονιο του οποτε οταν το φερνεις στον κοσμο πρεπει να εισαι προθυμος να ασχοληθεις μαζι του, να παιξεις μαζι του κ να περασεις ουσιαστικο χρονο μαζι του. Αλλιως μην το κανεις. Θεωρω οτι ειναι καλο να αρχισουμε να αποδεχομαστε σιγα σιγα οτι το να κανεις παιδι αφου περασεις τα 30 δεν ειναι μονοδρομος κ οτι υπαρχουν κ αλλες επιλογες που μπορει να κανουν εναν ανθρωπο εξισου χαρουμενο. Φυσικα ολα ειναι θεμα επιλογης, απλα πρεπει αυτη η επιλογη να προερχεται αποκλειστικα απο μας κ οχι απο πλυση εγκεφαλου που εχουμε δεχτει απο την κοινωνια, τους γονεις μας κλπ.