ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 37 ετων παντρεμενος εδω και 11 χρονια με δυο παιδια. Το προβλημα εστιαζεται στην συζυγο οποτε θα σας δωσω καποια χαρακτηριστικα του χαρακτηρα της. Εχει εγωισμο σε σημειο εκνευριστικο , δεν μιλαει οτι και εαν εχει μεσα στο μυαλο της , δεν χαμογελαει σχεδον ποτε , και γενικα ειναι ανθρωπος πολυ κλειστος. Οταν την γνωρισα και στην πορεια της σχεσης μας δεν εβλεπα καποιο τετοιο στοιχειο εκτος απο τον εγωισμο της και οτι με το ζορι της εβγαζα λεξεις. Το κακο ομως πλεον εχει παραγινει ,νοιωθω πολυ μοναξια και μονο τα παιδια μου με κανουν καλα. Φανταστητε να ειστε στην δουλεια και οταν επιστρεφεται στο σπιτι το μονο που ακουτε ειναι καλημερα, καληνυχτα , πως πηγε; , δεν ερχεται πλεον κοντα μου παρα μοναχα οταν θελει παιχνιδακια , δεν με ρωταει ποτε εαν εχω κατι οταν με βλεπει στεναχωρημενο και το μονο που κανει ειναι να κοιμαται αυτη στο κρεβατι της και εγω στον καναπε. Εχει βολευτει με αυτην την κατασταση με την δικαιολογια οτι ειναι κουρασμενη απο την δουλεια της που οντως ειναι πολυ δυσκολη. Απεναντιας εγω θα την ρωτησω εαν εχει κατι που ποτε δεν θα μου πει (κλασικη απαντηση "μια χαρα ειμαι") , αλλα με εχει απομακρυνει τοσο πολυ που ουτε εγω εχω ορεξη να την πλησιασω. Μου βγαζει μια αρνητικη ενεργεια και βλεπω εναν ανθρωπο που δεν τον ηξερα ποτε ετσι και στον εαυτο μου βλεπω οτι ειμαι συνεχως στεναχωρημενος και δεν εχω καμια ορεξη οποτε ειμαστε μαζι. Δεν εχουμε πλεον κοινα ενδιαφεροντα και βαριομαστε ακομα και για καφε οταν παμε να πουμε το οτιδηποτε. Ξερω οτι ειμαστε τελειωμενοι παρολο που πηγαμε και σε συμβουλο γαμου (εκει περιμενα μια περισσοτερη προσπαθεια απο αυτην αλλα τπτ) αλλα δεν μπορω να σκεφτω να μην βλεπω καθημερινα τα παιδια μου. Απο την αλλη δεν μπορω να ειμαι μαζι της δεν με γεμιζει σε τιποτα , εγω ειμαι χαβαλετζης , ανθρωπος της παρεας και του αστειου , αυτη ποτε δεν ηταν ετσι , γιαυτο δεν εχει και καμια φιλη !!!!! Που ακουστηκε ανθρωπος να εχει φιλους μονο τα αδερφια του και τους γονεις του που εαν συμβει το παραμικρο δεν υπαρχει αντικειμενικη αποψη επι του θεματος. Δεν ξερω τι να σκεφτω , εκανα τοσα πολλα για αυτην που δεν ειναι επι του παροντος αλλα δεν εχω παρει ουτε τα μισα. Λυπαμαι πραγματικα γιατι την ερωτευτηκα παραφορα και την Αγαπησα οσο καμια , αλλα τελικα το μεγαλος μου λαθος ειναι οτι οταν επρεπε δεν την αφησα να αποκτησει και αλλες εμπειριες και τωρα μαλλον αυτο θελει , δεν εχει ζησει αλλον εκτος εμενα και ισως αυτο να ειναι η αιτια της συμπεριφορας της , αλλα ο χαρακτηρας δεν αλλαζει και αυτος ο εγωισμος εμενα με σκοτωνει.Σας ευχαριστω και συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο.