ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και δύο χρόνια σχεδόν έχω σχέση με ένα πολύ καλό παιδί,ευαίσθητο,τρυφερό,πιστό που έχει κάνει πολλά πράγματα για εμένα,αξιοζήλευτα και που κανείς άλλος δεν θα κάνει. Το θέμα μου με αυτόν είναι ότι τσακωνόμαστε πολύ,ακόμα και για ασήμαντους λόγους όπως είναι το τι θα φορέσω ή το πως θα κάνω τα μαλλιά μου,βασικά είναι καταπιεστικός.Δεν με αφήνει να κάνω κάτι που θέλω και οτιδήποτε κι αν κάνω πρέπει πρώτα να τον ρωτάω-συζητάμε. Τις περισσότερες φορές τον άκουγα στα πάντα αλλά τώρα τελευταία δεν δέχομαι τίποτα κι αν μου πει,αντιδράω πολύ εύκολα σε ότι κι αν πει με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε να λέμε ότι τελειώσαμε αλλά μετά να με κυνηγάει και να μην χωρίζουμε.Συνήθως κλαίει,φωνάζει και αντιδράει πολύ άσχημα κι όταν τα βρίσκουμε πάντα εγώ ζητάω συγνώμη γιατί πάντα εγώ φταίω και φταίω γιατί πολύ απλά δεν τον άκουσα. Φίλους δεν με αφήνει να έχω και αν του πω πως χρειάζομαι και εγώ μια φίλη θα θυμώσει λέγοντας μου πως δεν μου είναι αρκετός.Τους τελευταίους μήνες μάλιστα έχει αρχίσει να μην θέλει και τις αδερφές μου.Θεωρεί πως είναι κακή επιρροή για εμένα. Επίσης, τσακωνόμαστε και επειδή τώρα που είναι καλοκαίρι εγώ δουλεύω στο μαγαζί των γονιών μου και δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο σε συνδυασμό με το διάβασμα που έχω για να βρισκόμαστε κάθε μέρα οι δυο μας. Κάθε βράδυ έρχεται και κάθετε σε μια καφετέρια που είναι ακριβώς δίπλα από το μαγαζί μας και με παρατηρεί τι κάνω,αν μίλησα πουθενά και φεύγει μόλις γυρίσω και εγώ σπίτι μου. θεωρείτε πως είναι γλυκό αυτό που κάνει ή απλά δεν μου έχει εμπιστοσύνη;; Έχω κουραστεί να τσακώνομαι κάθε μέρα,θέλω να ηρεμήσω,φαντάζομαι το ίδιο και εκείνος. Θεωρείτε πως είμαι εγώ κακιά και αχάριστη;; Ξέρω ότι με αγαπάει,το ίδιο κάνω, αλλά φτάνει μόνο αυτό;;; Φτάνει η αγάπη για να κρατηθεί μια σχέση όταν δεν υπάρχει η εμπιστοσύνη,όταν υπάρχουν συνέχεια καβγάδες,όταν δεν σε καταλαβαίνει ο άλλος;;; συγνώμη για το μεγάλο κείμενο..