ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκέφτομαι συχνά ότι είμαι αχάριστος. Παρατηρώ τους γονείς μου και θαυμάζω την αυτοθυσία τους. Τόσα χρήματα για την μόρφωσή μου, τόση στήριξη για τα όνειρά μου. Όντως, μπορεί να τα κατάφερα: έμαθα ένα σωρό γλώσσες, μουσικά όργανα, πτυχία, ταξίδια κι επαίνους. Μπορώ αν θέλω, να δουλέψω στον τομέα μου, με λίγη προσοχή και σχέδιο. Φυσικά, αν δεν μού άρεσαν, δεν θα τα έκανα όλα αυτά. Παρ’όλ’αυτά, αισθάνομαι μια αδιόρατη ενοχή-σαν να μην το αξίζω όλο αυτό. Μια στεναχώρια και μια κούραση-μήπως είμαι υπερβολικά νέος και κάηκα πρόωρα; Κοντεύω τα 29, παρεμπιπτόντως. Για να φτάσω εδώ που έφτασα, πέρασα αφάνταστα ψυχολογικά, τρομερή μοναξιά, υπαρξιακή αγωνία δίχως προηγούμενο και παντελή έλλειψη επαφής με το άλλο φύλο (εκτός από κάτι λίγες φορές, που «σχέση» δεν το λες). Βασικά, δεν περίμενα καν ότι θα ζήσω τόσο. Βρήκα την δύναμη να συνεχίσω, αλλά, πλέον, μού φαίνεται ότι έχω μπει στον αυτόματο πιλότο και δεν προχωράω πραγματικά.Στην ηλικία μου, οι γονείς μου είχαν ήδη δυο παιδιά. Αναρωτιέμαι, εγώ, θα μπορούσα να κάνω παιδιά; Και γιατί; Πολλές συμμαθήτριές μου έχουν ήδη οικογένειες- συμμαθήτριες, με τις οποίες κάποτε ήμουν ερωτευμένος. Όχι πλέον βέβαια, αλλά και πάλι-το συναίσθημα είναι πολύ…άβολο, απροσδιόριστα απειλητικό. Σαν να τελειώνει ο χρόνος. Ποτέ δεν έμαθα να πλησιάζω τις γυναίκες. Βασικά, μάλλον ΑΥΤΕΣ με πλησίαζαν, όταν όντως μπορούσε να γίνει κάτι. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ανεξάρτητα από την προσέγγισή μου, έτρωγα τα μούτρα μου, γι’αυτό και πλέον το έχω σταματήσει. Θέλω- αλλά έχω κουραστεί να γίνομαι θεατής στο ίδιο έργο.Από το λύκειο, έχω για σύντροφο την μουσική: Katatonia, Dark Tranquility, Antimatter, Bathory…τέτοια. Γράφω δική μου μουσική αλλά δεν έχω δημοσιεύσει παρά ελάχιστα. Ό,τι δημιουργώ, το κρατάω σε κλειστό κύκλο ή κρυφό. Αισθάνομαι σαν περαστικός απ’αυτήν τη ζωή. Όλοι είμαστε, ναι, αλλά εγώ το νιώθω κιόλας. Είμαι ένας ξεριζωμένος θεατής/παρατηρητής- και παρά τις εμπειρίες μου, τις φρίκες που έχω δει τα βράδια στις πόλεις της Ευρώπης αλλά και τις ομορφιές, την Φύση, τα μικρά παιδιά—σχεδόν θλίβομαι, που δεν λαμβάνω μέρος.Είχα βρει κάποτε μια κοπέλα, που θα μπορούσα να παντρευτώ, αλλά δεν προλάβαμε, Erasmus γαρ-και παρά τους όποιους έρωτες έκτοτε, τις προσδοκίες και κάτι καρδιοχτυπήματα, δεν κατάφερα κάτι. Είμαι και μόνος μου και μοναχικός-και δεν βλέπω αλλαγή στον ορίζοντα.