ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που βρίσκομαι. Ή μάλλον προσπαθώ να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη. Νιώθω να πνίγομαι τόσο πολύ. Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν. Σπούδασα κάτι το οποίο ποτέ δεν αγάπησα. Έτσι για να κάνω το χατήρι των δικών μου. Έτσι για να πάμε στα "σίγουρα". Με φόβησαν κι εγώ υποχώρησα. Το ξέρω ότι έχω κι εγώ ευθύνη. Γιατί μου έλειπε ο δυναμισμός. Νιώθω ότι χαράμισα 5 χρόνια σε κάτι που δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει. Αλλού θα έπρεπε να βρίσκομαι και αλλού είμαι. Στην σχολή μου τότε πέρασα πρώτη. Οι δικοί μου έδειχναν καμαρωτοί. Οι συμφοιτητές έψαχναν να με δουν θυμάμαι για να ικανοποιήσουν την περιέργεια τους κι εγώ απλά κρυβόμουν. Δεν το έλεγα. Ούτε περηφανευόμουν. Δεν είχε κανένα νόημα για μένα. Κατά την διάρκεια της φοίτησης, εγώ πολύ απλά περνούσα τα μαθήματα διαβάζοντας μόνο στις εξεταστικές. Λέγοντας ψέματα οτι παρακολουθώ. Στο τρίτο έτος γύρω, είχα τόση απέχθεια μέσα μου που σκέφτηκα να τα παρατήσω. Μίλησα στους γονείς μου τότε. Τους είπα οτι με πονούσε που τότε με είχαν αποτρέψει απ το να κάνω τις επιλογές μου. Να ακολουθήσω τα όνειρα μου. Μου ζήτησαν συγγνώμη και με παρακίνησαν να τελειώσω. Να πάρω το πτυχίο και μετά να δώσω κατατακτήριες στην σχολή που ήθελα εξαρχής. Αλλιώς να πάω σε κάποιο ιδιωτικό. Όχι δεν είμαστε καμιά πλούσια οικογένεια. Αλλά είμαστε καλά. Οι δικοί μου δούλευαν απ όταν ήμουν μωρό. Δεν έπαιξα μαζί τους όπως θα ήθελα. Συνήθισα σε μια απουσία. Μέχρι τα 11 μου , είχαν μια κοπέλα να προσέχει εμένα και τον μικρότερο αδερφό μου. Μετά ως μεγαλύτερη τον φρόντιζα εγώ και στην διάρκεια των σχολικών χρόνων είχαμε γίνει δυο αυτόνομα παιδιά. Την μάνα μας την βλέπαμε το απόγευμα, ενώ τον πατέρα μας το μεσημέρι που τρώγαμε και το βράδυ που γυρνούσε απ την δουλειά. Μετά ξεκίνησαν τα φροντιστήρια. Το χάσμα διευρυνόταν. Δούλευαν λοιπόν... ώστε να μπορούν να μας παράσχουν ό,τι επιθυμούσαμε σε σχέση με τις σπουδές μας. Από την μια, το καταλαβαίνω σε αυτήν την ηλικία που είμαι πια. Από την άλλη, νιώθω να υστερώ συναισθηματικά απέναντι τους. Μεγάλωσαν ένα δυνατό παιδί. Αλλά με πολλή υπομονή. Κλειστό. Που νομίζουν ότι ακόμα είναι 5 χρονών και θέλουν να προστατέψουν από τις κακοτοπιές της ζωής. Να το βλέπουν πάντοτε χαρούμενο, ποτέ απογοητευμένο. Αλλά για λάθος λόγους. Με λάθος τρόπους. Αυτήν την περίοδο, ζω ξανά μαζί τους. Οι σπουδές μου έχουν φτάσει στο τέλος. Και τώρα είναι ο αδερφός μου αυτός που σπουδάζει. Νιώθω μόνη μου. Νιώθω οτι πρέπει να αποδείξω πόσο δυνατή είμαι. Ποτέ δεν προσπαθούσα να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Αλλά για κάποιον λόγο, πάντα ένιωθα ότι με έβλεπαν ως την παραδειγματική κόρη. Είμαι εδώ λοιπόν περιμένοντας την ζωή μου να ξεκινήσει. Να πάρει μπρος. Έχω βάλει σκοπό να περάσω στην σχολή που πάντα είχα αποθημένο. Ξέρω, είναι άλλα 4 χρόνια σπουδών σε μια δύσκολη εποχή. Εαν πετύχω, ευελπιστώ να βρω παράλληλα και μια δουλειά. Δεν ξέρω τι κατάλαβα που έχω φτάσει εδώ. Στα 23 μου θα έπρεπε να ήμουν έτοιμη να πάρω την ζωή στα χέρια μου. Να έχω σχέση, να ψάχνω για δουλειά. Αντιθέτως τρέχω έναν μαραθώνιο προς ένα αβέβαιο όνειρο. Και κάνω υπομονή. Και μαζεύω ένα σωρό χαρτιά , γιατί θα χρειαστούν. Εφόδια για ένα μέλλον που έτσι το έχουν καταντήσει. Να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Και υποτίθεται οτι εγώ είμαι από τους τυχερούς. Γιατί μπορώ και τα κάνω όλα αυτά. Και δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι. Με κάνει αχάριστη. Συνήθισα να ικανοποιώ ανάγκες άλλων για πράγματα που ποτέ δεν ζήτησα. Και ορίστε τώρα. Που βρίσκομαι; Έχω 2 γονείς που θα κάνουν ο,τι μπορούν για να με εξασφαλίσουν. Που με αγαπάνε και είναι ανοιχτόμυαλοι. Μα εγώ νιώθω τόσο κουρασμένη. Νιώθω σαν ένα ρομποτάκι που προσπαθεί να επικοινωνήσει, να αποκτήσει καρδιά. Μα οι χειρονομίες και οι κινήσεις του είναι απότομες. Δεν μπορώ να είμαι αυθόρμητη. Δεν μπορώ να είμαι ζωντανή και ενθουσιώδης. Αλλά έτσι θέλουν να με δουν. Όμως πλέον δεν ξέρω αν γίνεται. Ίσως είμαι "χαλασμένη". Αυτό που έχω γίνει δεν μπορεί να σταθεί ανάμεσα στην μάζα. Έτσι κι αλλιώς αυτή, ποτέ δεν με απασχόλησε. Συνεχίζω να υπάρχω για ένα όνειρο. Και ας είναι η φωτιά του να με κάψει. Ξέρω ότι οι γονείς μου δεν είναι αδιάφοροι. Ξέρω οτι υπάρχουν ένα σωρό γονείς σαν αυτούς. Σκεφτείτε απλώς, τι παιδιά μεγαλώνετε. Ναι θα σας βγούμε καλοί άνθρωποι και μορφωμένοι. Αλλά μαλθακοί. Δεν είμαστε ο καθρέφτης των δικών σας ανασφαλειών. Η υπερβολική αγάπη δεν ταυτίζεται με την παροχή αγαθών. Τι να τα κάνουμε τα πτυχία αν μας γεμίζετε με φόβο για την ίδια τη ζωή; Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.