ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

για ποιο λόγο είμαι τόσο μπερδεμένη. Είμαι ενάμιση χρόνο μόνη και ψάχνω απλώς ένα καλό παιδί, έναν άνθρωπο με καλή καρδιά. Πράγματα, που και εγώ η ίδια σαφώς μπορώ να προσφέρω - θα ήταν άδικο να τα ζητούσα αν δεν μπορούσα πρωτίστως να τα δώσω εγώ.Και εκεί που πάντα είχα τον κολλητό μου να με εμψυχώνει και να μου δίνει συμβουλές γι αυτούς που γνώριζα - σχετικά με το αν έκαναν για μένα ή όχι - έναν άνθρωπο ο οποίος μου έχει σταθεί σε πάρα πολύ δύσκολες στιγμές και μου έχει φερθεί άψογα, έναν άνθρωπο που πάντα αγαπούσα αδελφικά (στα 4 χρόνια που τον γνωρίζω) και του έχω επίσης σταθεί σε πολύ δύσκολες στιγμές, έναν τόσο υπέροχο άνθρωπο που εύχομαι σαν αυτόν να είναι το αγόρι μου, τον τελευταίο καιρό νομίζω ότι έχω αρχίσει να τον ερωτεύομαι.Και σκέφτομαι: από τη μία, είναι πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, τόσο που η κάθε γυναίκα θα μπορούσε να τον ερωτευτεί (αν και είναι 1 χρόνο μόνος) όμως από την άλλη, μήπως δεν είμαι πραγματικά ερωτευμένη μαζί του, απλώς έχω βαρεθεί τη μοναξιά κι επειδή ο άνθρωπος αυτός είναι πάντα εκεί για εμένα κάτι άλλαξε μέσα μου;Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω. Σίγουρα θέλω να τον έχω για πάντα στη ζωή μου (πράγμα που μπορώ να επιτύχω 100% έχοντάς τον ως κολλητό μου) και τον αγαπώ όσο κανέναν άλλο στον κόσμο. Δεν ξέρω αν αισθάνεται το ίδιο και δεν ξέρω αν έχει σημασία. Είναι και φίλος του πρώην μου (γι αυτό και αισθάνομαι ανήθικα για τη μεταστροφή που έχει γίνει στα συναισθήματά μου απέναντί του). Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι νιώθω να κουβαλώ ένα τεράστιο φορτίο μέσα μου και είχα ανάγκη να το εξομολογηθώ...