ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 17 χρόνων και μπαίνω στην τελευταία ευθεία για τις πανελλήνιες.. Το Μάρτιο άρχισε να παίζει κάτι με ένα παιδί με το οποίο εν τέλει τα φτιάξαμε και μου άρεσε πολύ. Πέρασα ένα όμορφο καλοκαίρι, προχώρησα και μαζί του για πρώτη φορά και όσο να ναι είναι κάπως σημαντικό άτομο για μένα άσχετα που σε λίγα χρόνια θα μετανιώνω και θα λέω ότι θα έπρεπε να είχα περιμένει. Πριν ένα μήνα αποφασίσαμε μαζί (σχεδόν) να το λήξουμε λόγω πανελληνίων αλλά αυτή η κουβέντα είχε γίνει από αρχές Ιουνίου. Είναι μια σωστή απόφαση πιστεύω. Δεν χωρίσαμε με κλάματα ούτε τσακωμούς. Βρεθήκαμε τελευταία φορά και όλο αυτό έληξε με συνεύρεση (δεν ξέρω και πως να το πω δλδ). Όλα έληξαν με ένα '' τα λεμε'' και τότε ένιωθα καλά αλλά τώρα αρχίζουν τα σχολεία και εγώ δεν θέλω να τον ξαναδώ. Δε θέλω να τον βλέπω ενεργό στα σοσιαλ μιντια θέλω αλλά να τον ξεχάσω αλλά δε γίνεται. Θέλω να είμαι προσηλωμένη στο στόχο μου κ να μην μου αποσπάει τη προσοχή. Δε θέλω καν να του μιλάω. Δε μ έχει κάνει τπτ αλλά κάθε φορά π τον βλέπω μου κόβονται τα πόδια. Δεν θέλω να μ μιλάει κανείς γι αυτόν αλλά ξέρω ότι αυτό ποτέ δε θα γίνει. Στεναχωριεμαι. Αλλά ας πρόσεχα