Η on-dine το έθεσε σωστά κατά μία έννοια. Πάντως είπε τον πυρήνα του θέματος που σε απασχολεί έστω και τόσο σπάνια. On-dine, έχουμε το ίδιο όνομα, by the way, αν και δεν ξέρω αν προέκυψε με τον ίδιο τρόπο!Ξαναγυρνώ στην εξομολογούμενη: Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι.Τρελή δεν είσαι. Το ότι είσαι στην εφηβεία, παίζει τον ρόλο του αλλά δεν πρόκειται περί κάποιου συμπτώματος της εφηβείας γενικά. Στην ηλικία που βρίσκεσαι "ξυπνούν" συνήθως τα πρώτα "ενήλικα" άγχη,και αν είσαι έξυπνος άνθρωπος και σκέφτεσαι πιο περίπλοκα και...καλλιτεχνικά, μπορεί να πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει και πιο παράδοξες σκέψεις. Πέραν αυτού, εκτός από εξυπνάδα/εφηβεία/σκέψη πάνω στη σκέψη και λοιπά, παίζει ρόλο και το γεγονός ότι ο εγκέφαλός μας παίζει έτσι κι αλλιώς τα δικά του παιχνιδάκια πού και πού. Μου έχει συμβεί αρκετές φορές να είμαι σε φάση έτοιμη για ύπνο και το μυαλό μου να "μουδιάζει" και να μην αισθάνομαι ακριβώς εγώ ή να μην μπορώ να ελέγξω ακριβώς τη σκέψη μου. Επίσης μου έχει συμβει ουκ ολίγες φορές να είμαι ξύπνια κανονικότατα, χωρίς να νυστάζω, και να αισθάνομαι μια αίσθηση "τι γίνεται, γιατί υπάρχω, ποιοι είναι όλοι αυτοί;" ή όπως εσύ να βλέπω πρόσωπα γνωστά και αγαπημένα και να είναι σαν να τα αντικρύζω πρώτη φορά και τα περιεργάζομαι.Όλο αυτό κρατάει δευτερόλεπτα. Και δεν ένδειξη για τίποτα ανησυχητικό. Αν βέβαια παρατηρήσεις ποτέ ότι κάτι επιμένει, μπορείς να το συζητήσεις με κάποιον, μπορεί να είναι ένδειξη έντονου στρες, το να αισθάνεσαι συχνά "έξω απ'το σώμα σου" ή ότι το περιβάλλον φαντάζει κάπως ξένο. Αλλά και πάλι πρόκεται για στρες, δεν έχει καμία σχέση με τρέλα! Είσαι έξυπνη, να το θυμάσαι. Η υπερανάλυση που κάνεις είναι συχνά side effect ενός μυαλού που δεν σταματάει να δουλεύει γενικώς.
8.11.2016 | 15:08
Δεν ξέρω αν το παθαίνουν κι άλλοι...
Πάντως εγώ, 1-2 φορές τον χρόνο, παρατήρησα ότι όταν μιλάω με την μητέρα μου ή με την φίλη μου ή με κάποιον που γνωρίζω καλά..σταματάει το μυαλό μου (αλλά μετά απο κάποια λεπτά επανέρχομαι) σκέφτομαι ποια είναι αυτή/αυτός που έχω μπροστά μου, πότε γνωριστήκαμε, πως γίνεται να είναι αυτή η μητέρα μου ή η αδερφή μου και να μην είναι κάποια άλλη? Αυτό το παθαίνω και με τον εαυτό μου, νιώθω κάπως παγιδευμένη σε ένα σώμα άγνωστο. Νιώθω ότι δε ξέρω που ανήκει η ψυχή μου.Επίσης, έχω έντονες τύψεις σε ότι κι αν κάνω και σκέφτομαι το κάθε πράγμα τόσο βαθιά και με τόση λεπτομέρεια και ανάλυση. Γενικά συλλογίζομαι και προβληματίζομαι κάθε δευτερόλεπτο. Είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι?Μήπως φταίει το ότι είμαι στην εφηβεία? Μήπως είμαι τρελή?
3
