ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι έχω πάθει τώρα τελευταία. Νιώθω να έχω χάσει τον εαυτό μου, να έχω μια στεναχώρια μέσα μου που δεν φεύγει και μόνο κοιμάται. Πότε σκέφτομαι ότι φταίει η μοναξιά κι ότι δεν με ενθουσιάζει κανείς κι ενώ χαίρομαι που δεν συμβιβάζομαι, μετά λέω ότι είναι χειρότερο αυτό το αίσθημα. Μετά λέω φταίει που δεν έχω τις φιλίες που είχα κάποτε, αλλά κι αυτό πάλι είναι γιατί δεν βρίσκω αυτούς τους εξαιρετικούς ανθρώπους που ξέρω ότι είναι εκεί έξω. Κι όσο γνωρίζω άτομα, τόσο βλέπω ότι με τίποτα δεν μπορώ να ανεχτώ επιφανειακές επαφές και ανούσιες χαζοκουβέντες, δεν μου ταιριάζουν.. Και διαβάζω κι όλες τις βλακείες εδώ μέσα κι εκνευρίζομαι με την αδικία και την απερισκεψία και τον κόσμο που τίποτα δεν κάνει για τον εαυτό του, μόνο για τον κόσμο που βλέπει. Ήμουν ένα πλάσμα γεμάτο τρέλα, χαρά, ανακούφιση και τώρα είμαι θλιμμένη, φοβάμαι, μένω κλεισμένη. Τι μου συνέβη; Έγινα κυνική και βαρετή; Δεν γίνεται. Πώς έγινε τόσο δύσκολη η ζωή; Είναι μια φάση, δεν είναι; :(