ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε μερικούς μήνες θα γίνω 32. Όλα αυτά τα χρόνια, είχα τις κατακτήσεις μου με άνδρες που με ήθελαν αλλά εγω δεν τους έβλεπα ερωτικά ή άνδρες που ήθελα εγω αλλά οχι αυτοί, δηλαδή μη αμοιβαίες καταστάσεις.. Με μερικούς όμως προχώρησε για κάποιο χρονικό διάστημα, και δεν είχα ούτε κάποια μακροχρόνια ούτε κάποια δυνατή σχέση. Ξέρω πολύ καλά οτι απο τους δικούς μου πρώην, κανένας δεν θα με σκέφτεται για τις δυνατές-μοναδικές στιγμές που περάσαμε μαζί, εν αντιθέσει με εμένα που τους σκέφτομαι που και που μιας και αυτές οι στιγμές που ζήσαμε είναι οι μόνες αναμνήσεις μου με το αντίθετο φύλο.Προσπαθώ να βγάλω απο το μυαλό μου εντελώς το θέμα αυτό, να πω πως ακόμα και μόνη μου να μείνω πρέπει να περνάω καλά με τον εαυτό μου και με εμένα αλλά νομίζω οτι τίποτα δεν συγκρίνεται με μια πραγματική συντροφική αγκαλιά, κι ας μην ξέρω πως είναι.Να νιώσω άσχημα για τα χαμένα χρόνια και το χαμένο παρελθόν και όλα αυτά που ίσως θα μπορούσα να ζήσω αλλά δεν τα έζησα ή να γεμίσω ελπίδα λέγοντας(ή ίσως και παραμυθιάζοντας)στον εαυτό μου πως θα τα ζήσω όλα όσα λαχταρώ αργά ή γρήγορα;Επίσης, πως να χαλαρώσεις με κάποιον όταν ξέρεις οτι στο παρελθόν έζησε έναν πολύ δυνατό έρωτα που είτε αυτός είτε η κοπέλα δεν ξεπέρασαν ποτέ και σκέφτεσαι πως κάποια στιγμή μπορεί να ξαναφουντώσει το πάθος, ενώ σε εμένα δεν θα επιστρέψει να με διεκδικήσει κανείς πρώην(μπορεί να με διεκδικήσει και κάποιος νέος, αλλά αλλιώς είναι να ρισκάρεις για κάτι που δεν ξέρεις κι αλλιώς να τα διαλύσεις όλα για να ζήσεις με το άτομο που είχες ζήσει πόσα);Και τώρα που ξαναδιάβασα τι έγραψα, μήπως τελικά αυτό που με φοβίζει είναι οι επιστροφές των πρώην και εγω σε αυτό υστερώ μιας και δεν θα επιστρέψει κανείς πρώην;