ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας! Είμαι 20 χρονών και θα ήθελα να σας ζητήσω την άποψή σας.Αρχικά, θα ήθελα να σας πω πως όλη τη ζωη μου προστάτευα τον εαυτό μου, έχτιζα τείχος γύρω μου ώστε να μην πληγωθώ. Ακόμη και με άτομα που άρχιζαν να ενδιαφέρονται για εμένα. Εγώ ήμουν συνέχεια προσηλωμένη στα μαθηματα μου. Καταλαβα ομως οτι προστατευω τον εαυτο μου απο την αγάπη, τρελό εεε? Και δεν αντεχω να ζω άλλο αυτη τη ζωή διοτι απλουστατα δεν ειναι ζωή αυτη.Λοιπον, μια συμφοιτήτρια μου έχει ενα φίλο ο  οποίος είναι συμμαθητής της από το γυμνάσιο και κοντινός φίλος της και θέλει να με φέρει σε επαφή μαζί του. Είναι ωραίο και καλό παιδί (αυτό το γνωρίζω και απο οικογενειακούς μας φίλους), μου αρέσει και αυτή έχει μιλήσει σε αυτόν για εμένα. Δεν εχω μπορέσει να τον συναντήσω από κοντά λόγω του ότι όταν είχε αυτός ελεύθερα σαββατοκύριακα (λόγω του ότι είναι σε στρατιωτική σχολή), εμείς είχαμε ενδιάμεσες εξετάσεις στη σχολή και διαβάζαμε. Τώρα που έκλεισε η σχολή θέλω να τη ρωτήσω για το παιδί ώστε να συναντηθούμε. Όμως δεν βρίσκω το κουράγιο να τη ρωτήσω, ντρεπομαι βασικά (αν και αυτή είχε προτείνει να μ τον γνωρίσει)..Και δεν ξερω και τον λόγο..Φοβάμαι ίσως και λιγο την απόρριψη, ότι ίσως μπορεί ενδιάμεσα να εχει γνωρίσει άλλη κοπελα...Όμως κοιμάμαι και ξυπνάω σκεφτόμενη πώς θα ήταν να τον συναντήσω από κοντά και να του μιλήσω και να τον γνωρίσω καλύτερα. Εχω σκεφτεί να τον κάνω add στο ινσταγκραμ ή στο Facebook  (κατι το οποίο μου είχε πει και η συμφοιτήτρια μου) και να του μιλήσω απο εκεί όμως εγώ δεν το βρίσκω ωραίο να κάνεις κάποιον add ενώ δεν τον έχεις γνωρίσει από κοντά. Είμαι λίγο πιο ρομαντική στο θέμα αυτό αλλά δεν ξέρω ισως θα έπρεπε να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα των social media. Εσείς τι θα κάνατε? Εάν βγαίναμε και οι 3 μαζι βεβαια θα ένιωθα και παλι άβολα, δεν θα μπορουσα να ειμαι ο εαυτός μου, πιο αυθορμητη δλδ λογω της παρουσιας της συμφοιτήτριας μου. Πραγματικά πιστεύω ότι το έχω κάνει overanalyze το όλο θέμα, ενώ καταλαβαίνω πως είναι αρκετά απλό. Ιδανικά θα ηθελα να του μιλησω εγω αλλα αυτό θα ήταν κάπως απότομο. Θέλω να κανω καποια κινηση πάνω στο θεμα αυτο γιατί δεν μπορω να μένω με την απορια και με τα ερωτημα του τυπου "τι θα γινοταν αν" γιατί με στεναχωρεί και με τρώει μέσα μου και δεν θελω αργοτερα να μετανιωνω για πραγματα τα οποια ημουν δειλη να κανω.Πραγματικά οποιαδήποτε βοήθεια, σχολιο, συμβουλή θα ηταν ευπρόσδεκτη. Σας ευχαριστω!