ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 ετών γυναίκα και δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου... δεν ξέρω τι μ' αρέσει. Στο σχολείο ήμουν αδιάφορη μαθήτρια. Στα 18 απέτυχα στις πανελλήνιες εξετάσεις γιατί αρνιόμουν να προσπαθήσω έστω και στο ελάχιστο, μη ξέροντας πόσο θα μου κόστιζε αυτή η αποτυχία στο μέλλον.. ή μάλλον νομίζοντας ότι ήξερα πόσο θα μου κόστιζε... Όταν πήρα απόφαση να κάνω κάτι άλλο εκτός πανελλαδικών εξετάσεων, αφού οι δυνατότητες μου δεν μου το επέτρεπαν (λόγω του μηδαμινού διαβάσματος στο σχολείο όλα σχεδόν τα χρόνια) αποφάσισα να πάω σε ένα ΙΕΚ να πάρω μια βεβαίωση, μια πιστοποίηση και αργότερα να μπορέσω ΙΣΩΣ να κάνω κάτι στη ζωή μου. Έλα όμως που δεν επέλεξα σωστά την ειδικότητα και τα παράτησα μέσα σε ένα χρόνο.. Πήγα άλλη ειδικότητα που την παράτησα και αυτή μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα... Μετά οι γονείς (μικρομεσαίοι) που τους είχα εξαντλήσει οικονομικά και ψυχολογικά με αυτές μου τις λάθος επιλογές ήταν απελπισμένοι... - Τι θα κάνεις στη ζωή σου και πως θα προχωρήσεις;;; ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΗΞΕΡΑ, πως έχουν δίκιο και τους ζήτησα ΣΥΓΝΩΜΗ υποστηρίζοντας όπως πάντα τον εαυτό μου με τη δικαιολογία πως δεν ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Λες και μου υπόγραψε κανείς σύμβαση πως βγαίνοντας από ένα ΙΕΚ ΩΣ ΒΟΗΘΟΣ, όλες οι δουλειές με περιμένουν... ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΟΜΩΣ.. έτσι ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝΑ… πηγαίνοντας στο ΙΕΚ, στην πορεία που έβλεπα το αντικείμενο κατάρτισης που είχα επιλέξει ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΈΛΕΓΕ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Έχανα την ΑΡΧΙΚΗ όρεξη και το πάθος μου για το αντικείμενο που μόνη μου επέλεγα... Μετά από αυτά η συνείδηση μου ΦΩΝΑΖΕ ΠΟΣΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ.. και πως αφού δεν προσπάθησα όταν έπρεπε… ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΦΑΩ ΣΚΑΤΑ! Αυτά που τρώνε δηλαδή όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν έξω από ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΝΕΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΔΙΕΞΟΔΟ ΣΕ ΆΛΛΟΝ ΤΟΜΕΑ. Πλην ελαχίστων εξευρέσεων που έχουν σθένος, δύναμη, αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνατότητες τους. ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΩ… Έτσι και στα 20 μου χρόνια πλέον μέσα στη στεναχώρια του οικογενειακού μου περιβάλλοντος και μέσα στη σύγχυση που με είχε καταβάλει λόγω των συνεπειών των λανθασμένων επιλογών μου, ΠΗΡΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΛΑΘΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗ. Η μητέρα μου είναι μουσικός (κιθαρίστρια) και με πρότρεψε με τα λεγόμενα της και έχοντας και γω κάνει 4 χρόνια στην παιδική μου ηλικία ΠΙΑΝΟ να συνεχίσω τη μουσική μιας και η ίδια ξέρει τους κύκλους και τις διαδικασίες από μέσα και από έξω.. και μελλοντικά να γίνω και ΓΩ ΜΟΥΣΙΚΟΣ με πτυχία και τίτλους… ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. Η ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΡΙΤΟ ΙΕΚ ΕΙΧΕ ΑΠΟΚΛΥΣΤΕΙ… (ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ) Έτσι άρχισαν πάλι τα έξοδα, εγγραφές σε ωδείο, βιβλία πιάνου, κατατακτήριες… ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ ΤΩΡΑ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΩ ΜΟΝΗ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ.. ΕΝΩ ΜΟΥ ΔΟΘΗΚΑΝ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ .. Έχουν όλα τα ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ. Το μόνο που ήθελα ήταν να ΒΡΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΓΕΜΙΖΕΙ. Όμως δεν εκμεταλλεύτηκα σωστά τις επιλογές όταν έπρεπε. Και τώρα θα είμαι μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ ΔΙΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ… είμαι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος.. και όλα άρχισαν από μια ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ. ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΜΟΥ…