ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παιδιά χρειάζομαι την βοήθεια σας. Η σημερινή νύχτα είναι ανυπόφορη για μένα, είναι μία από αυτές τις νύχτες που κάθομαι μόνη μου στο δωμάτιο μου και νιώθω απίστευτη μοναξιά, νιώθω ότι θέλω να μιλήσω σε κάποιον για όλα αυτά που με στεναχωρούν και με αγχώνουν, να βγάλω από μέσα μου όλες αυτές τις τοξικές σκέψεις και ανησυχίες που με ταλαιπωρούν αλλά δεν υπάρχει κάποιο άτομο στην ζωή μου που να νιώθω αρκετά άνετα ώστε να το κάνω αυτό. Μένω ακόμα με τους γονείς μου αλλά οι σχέσεις μας μπορώ να πω ότι είναι απλά τυπικές και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για το ποια είμαι πραγματικά η για το πώς νιώθω, έτσι μου είναι πλέον πολύ δύσκολο να τους ανοιχτώ σε τέτοιο βαθμό στα 23 μου χρόνια. Έτσι θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες από τις ανησυχίες μου μαζί σας. Στην φάση που βρίσκομαι τελείωσα τις σπουδές μου και υποτίθεται θα έπρεπε να ψάχνω για εργασία, έτσι εδώ και μερικούς μήνες περνάω σχεδόν όλη μου την ημέρα στο σπίτι. Με αγχώνουν στην κυριολεξία τα πάντα. Με αγχώνει η διαδικασία εύρεσης εργασίας, με αγχώνει η ενασχόληση με οτιδήποτε περιλαμβάνει συναναστροφή με καινούριους ανθρώπους, επίσης με στεναχωρεί πολύ το γεγονός ότι έχω μόνο δύο φίλες με τις οποίες βγαίνω μια φορά στο τόσο. Θέλω να ξεκινήσω κάτι καινούριο, για αρχή να βρω μια δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά πχ σερβιτόρα,πωλήτρια κλπ αλλά πάντα κάτι με σταματά. Κοιτάζω τις αγγελίες και με καταβάλει ένα πολύ έντονο άγχος με αποτέλεσμα να το αναβάλλω για μετά και τελικά να μην ασχολούμαι ποτέ. Θα ήθελα πολύ να γνωρίσω νέο κόσμο αλλά δεν ξέρω πως θα μπορούσα να το κάνω αφού χρειάζεται να διαθέτεις κάποια χρήματα για να ξεκινήσεις κάποια καινούρια δραστηριότητα. Ξέρω όμως ότι και να διέθετα τα λεφτά μάλλον θα με σταματούσε το κοινωνικό μου άγχος από το να κάνω το οτιδήποτε. Έχω παρατηρήσει ότι τα τελευταία τέσσερα περίπου χρόνια πολύ συχνά τα βράδυα με κατακλύζει ένα πολύ έντονο συναίσθημα θλίψης και μοναξιάς όπου νιώθω σαν να βρίσκομαι σε αδιέξοδο ή σαν να πνίγομαι μέσα στις σκέψεις μου. Είναι ένα φαινόμενο το οποίο πλέον το αναγνωρίζω όταν συμβαίνει, διαρκεί 3 με 4 ώρες περίπου. Μέσα σε αυτές τις ώρες νιώθω ότι δεν θα νιώσω ποτέ χαρούμενη στην ζωή μου και πως τα πράγματα από δω και πέρα μόνο θα χειροτερεύουν, με πιάνει μια πολύ έντονη θλίψη, νιώθω ότι είμαι ολομόναχη σε όλο το κόσμο και μέσα σε αυτές τις ώρες δεν μιλάω σε κανέναν μέχρι που καταλήγω να κλαίω και μετά αρχίζω να ηρεμώ σιγά σιγά. Δεν έχω ιδέα για τι πρόκειται, περιγράφω απλά αυτό που νιώθω και είναι κάτι που το βιώνω εδώ και τέσσερα χρόνια. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα ευτυχώς αλλά ανάλογα με την φάση που βρίσκομαι μπορεί να με πιάνει στη χειρότερη περίπτωση κάθε δεύτερο βράδυ. Φαντάζομαι πως έχει να κάνει με το ότι έχω κλειστεί παρά πολύ στον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια και μάλλον έχω φτάσει σε σημείο που δεν μπορώ να το αντέξω. Κάτι τέτοια βράδυα εκτός από τα όσα με έχουν στεναχωρήσει στην ζωή μου σκέφτομαι πολύ έντονα και το μέλλον μου και ανησυχώ για το αν τα καταφέρω στα επαγγελματικά μου, για το αν θα ξεπεράσω τα προβλήματα μου και για τον αν θα καταφέρω ποτέ να δημιουργήσω μια δικιά μου οικογένεια η εάν θα πεθάνω ολομόναχη. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό, φαντάζομαι όμως ότι αν με κάποιον τρόπο δεν αλλάξω την ζωή μου προς το καλύτερο τα συναισθήματα αυτά δεν θα σταματήσουν ποτέ να με στοιχειώνουν. Πραγματικά έχω την ανάγκη να ακούσω κάποια συμβουλή ή έστω να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη μου μέσα σε όλο αυτό. Αν κάποιος από εσάς έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο σας παρακαλώ βοηθήστε με.