ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γειά σας. Με λένε Στέλλα και είμαι 17 χρονών. Έχω κάποιο πρόβλημα εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα το οποίο δεν μπορώ να λύσω ούτε με τις φίλες μου. Τυχαία βρήκα την σελίδα ψάχνοντας σε διάφορα άρθρα για το πως θα λύσω το πρόβλημα μου και έτσι ήρθα εδώ. Δεν συνηθίζω να γράφω τα προβλήματα μου δημόσια, κι ας μην με ξέρετε, αλλά αγανάκτησα και ήθελα μια δυο γνώμες από κάποια άτομα που ίσως με βοηθήσουν. Γνώρισα ένα παιδί πέρσι πολύ καλό, από τους καλύτερους χαρακτήρες μπορώ να πω. Με περνάει 10 χρόνια. Εδώ θέλω να προσθέσω ότι δεν κοιτάω συνομηλίκους μου για τον λόγο ότι δεν μπορώ να συννενοηθω μαζί τους ίσως επειδή είμαι πολύ ώριμη -από μικρη- για την ηλικία μου. Το θέμα είναι ότι είμαι πολύ μπερδεμένη, δηλαδή για παράδειγμα όποτε βγαίνουμε νιώθω άβολα, η σκέψη μου πάει στους γονείς μου για το αν το μάθουν. Δεν μιλάω πότε στους γονείς μου για τέτοια θέματα παρόλο που έχω καλές σχέσεις. Δεν ξέρω ίσως επειδή σε κάποια πράγματα είναι αυστηροί και νομίζω πως δεν θα με καταλάβουν. Όποτε είμαι με το παιδί θέλω να φύγω, λέω συνέχεια θα το τελειώσω, και λέω από μέσα μου 《 Στέλλα μου τι κάνεις μικρό κορίτσι 》. Η φίλη μου, μου λέει πως υπερβάλω πολύ και πως είναι λογικό να βγαινω με κάποιον. Δεν είχα ποτέ σχέση γιατί ποτέ δεν ήθελα δεν με ενδιέφεραν αυτά -ούτε έχω φιληθει- συνέχεια κορόιδευα συνομηλικες μου που είχαν σχέση λέγοντας 《κοίτα εδώ μικρό παιδάκι》 σαν κοπέλα εννοείται πως φλέρταρα και εγώ αλλά μέχρι εκεί. Μήπως φταίει αυτο; μήπως φταίει ότι δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχω φτάσει σε μια ηλικία που είναι νορμάλ αυτά τα πράγματα; δεν ξέρω πείτε μου.. πολλά έγραψα. :D