ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διανυω το πρωτο ετος της σχολης μου (την οποια δεν χρειαζεται να προσδιορισουμε ακριβως). Με διαβασμα και τυχη θα ελεγα επιασα αρκετα μορια, τοσα ωστε μου εδωσαν την ευχερεια να επιλεξω οποια σχολη της αρεσκειας μου, ξεκινωντας απο την αθηνα. Με μια ροπη προς τις σχολες του 3ου πεδιου και κυριως βιολογικα, χημικα και φαρμακευτικες βρεθηκα να επιλεγω το πολυτεχνειο. Σαν (καλη) μαθητρια ερωτουμενη, το πολυτεχνειο ηταν παντα στις δυνητικες επιλογες μου, για δυο λογους: ειχα μια βαθια ασυνειδητη εμμονη να κερδισω το "μπραβο" των γονιων μου (ο πατερας μου ειναι και αυτος μηχανικος) η οποια ακομα κι οταν εξελιχθηκε σε συνηθεια συνεχιζε να με ταλαιπωρει και να με οριζει, και δευτερον για το ψωνιο γαμω την πουτανα. Το καλοκαιρι μεσα στη φιεστα και την αχλη της επιτυχιας, βρεθηκαν πανω μου απαντες να μου λενε για τη δυναμη του πτυχιου απο το εμπ, και με μια (πλεον αμφισβητησιμη απο τον πατερα μου) ψυχολογικη πιεση δηλωσα τλκ πολυτεχνειο. Απο τη στιμγη που το δηλωσα για να καταλαβετε (αφηνοντας πισω το ονειρο της φαρμακευτικης) αρχισα τη γκρινια συνειδητοποιωντας οτι για την ψωναρα μου κανω κατι τραγικο. Υπηρχαν και στιγμες που απλα απολαμβανα την επικειμενη εξελιξη στη ζωη μου με τις φαντασιακες εικονες που δημιουργουσα στο μυαλο μου και με αυτα που μου ελεγαν οσοι με ρωτουσαν που περασα. Ο μπαμπας μου μου ελεγε αφοριζεις μια σχολη πριν καν μπεις. Τελικα, μετα απο δυο εξαμηνα καταληγω να εχω περασει ενα μαθημα. Δεν ανοιξα βιβλιο καθ ολη τη διαρκεια και των 2 εξαμηνων, σχολη μετα απο ενα σημειο δεν πατουσα σχεδον, αλλα ακομη κι οταν ημουν εκει η βαριομουν η δεν μπορουσα να παρακολουθησω γιατι η υλη ειχε προχωρησει. Στην πρωτη εξεταστικη (κατι που γινεται και τωρα) ειχα μια ανησυχητικη απαθεια και μια τρομακτικη αδιαφορια, χωρις να νιωθω που (παλι) δεν ανοιγα βιβλιο και σαπιζα σπιτι με την προφαση του διαβασματος. Τωρα και οποτε μου λεω κατσε διαβασε δεν μπορω. Δεν ειναι η βαριοκωλιαση της αρχης, ειναι οτι δεν θελω να κατσω και να αναλωθω σε κατι που πραγματικα δεν μου αρεσει. Ειναι πραγματικα δυσκολο το αντικειμενο και δεν το αγαπαω. Αν ακομη ιδανικα εβγαζα τη σχολη θα ημουν μια χρυση μετριοτητα. Δεν εχω μερακι, θελω να φυγω γιατι δεν εχω οραμα και ονειρα (χωρις αυτα δεν μπορω να βαλω και στοχους, δεν μπορω να βρω κινητρα). Απο την αλλη δεν θελω να φυγω. Ξερω οτι του χρονου στη φαρμακευτικη με το παραμικρο που δεν θα μου αρεσει θα λεω γιατι εφυγα. Εχω δει μεχρι και εφιαλτη οτι φευγω!! Δεν ξερω τι να κανω. Φοβαμαι οτι θα καταληξω τελικα χωρις πτυχιο. Ειναι πολυ κριμα γιατι ειχα ονειρα στη ζωη μου. Δεν περιμενω απαντηση γιατι δεν υπαρχει, αλλα γνωμες.