ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια χαρά σε όλους! Λοιπόν το πρόβλημα μου αφορά τους γονείς μου. Ο πατέρας μου έκανε διάφορες δουλειές για να μας ζήσει ενώ η μαμά ασχολούνταν πάντα με τα οικιακά γιατί συμφώνησαν από κοινού ότι θα είναι έτσι καλύτερο για εμάς τα παιδιά. Δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερα προβλήματα, πάρα μόνο το ότι και οι δύο γονείς μου κατάγονται από μία παραδοσιακή κοινωνία (είμαστε από ένα χωριό της Κρήτης και οι επιρροές είναι πολύ δυνατές παρά το ότι μεγαλώσαμε σε κεντρική πόλη του νησιού) και είναι πολύ απόλυτοι σε κάποιες αρχές τους. Για εκείνους, σεβασμός προς τους γονείς σου είναι να κάνεις αυτό που σου λένε χωρίς συζήτηση πόσο μάλλον αντίρρηση, απλά για το χατίρι τους. Ως παιδί ήμουν μάλλον δύσκολος χαρακτήρας σε αντίθεση με τα δύο αδέρφια μου (ειδικά τον μεσαίο) που ήταν πιο ήσυχοι και καλόβολοι. Θυμωνα αρκετά εύκολα και είχα και εγώ την άποψη μου από μικρή για την οποία είμαι αρκετά ισχυρογνώμων. Η αλήθεια είναι ότι έχω φάει κάποιο ξύλο, χωρίς όμως σε τραγικό επίπεδο. Το κακό ήταν οι πολλές φωνές πάντα κυρίως από μεριά του πατέρα μου οπότε αναγκαστικά έμαθα ότι για να επιβληθώ έπρεπε να φωνάζω, ειδικά μετά που έβλεπα τη μαμά να λουφάζει και να υποχωρεί μετά από αυτό. Από την άλλη, η μαμά μου είναι ένας άνθρωπος αρκετά τελειομανής και σε συνδυασμό ότι ήμουν η μεγαλύτερη από τα αδέρφια μου μου έλεγαν πάντα να προσπαθώ να είμαι παράδειγμα και να μην εκφράζω τη γνώμη μου τόσο ανοιχτά για να μην τα επηρεάζω (όταν αυτή η γνώμη δεν τους άρεσε). Έτσι κι αλλιώς βέβαια λάτρευα πάντα τα αδέρφια μου και προσπαθούσα το καλύτερο για εκείνα και δεν με ένοιαζε. Όμως πάντα ήθελα να φύγω από το σπίτι όταν ενηλικιωθώ γιατί σε πολλά πράγματα που μου έλεγαν δεν συμφωνούσα και ήθελα να ζω τη ζωή μου όπως την ήθελα εγώ. Έφυγα λοιπόν στο εξωτερικό και ομολογώ ότι παρόλο που δούλευα για να βγάζω τα έξοδα μου, το μεγαλύτερο χρηματικό μερίδιο το πλήρωσαν εκείνοι με κόπους και θυσίες επειδή ήταν η σχολή που ήθελα και στην οποία δεν πέρασα με πανελλήνιες. Όταν ερχόμουν στις διακοπές, έκανα σε γενικές γραμμές πράγματα που ήθελαν και περίμεναν από μένα γιατί ήθελα να τους ευχαριστήσω, και στην τελική τι θα μου κόστιζε για λίγες μέρες. Αποφοίτησα τελικά με αριστείο διότι μου άρεσε το αντικείμενο μου, ενώ επιπλέον είμαι άτομο που μου αρέσει να διαβάζω και στη χώρα που ήμουν οι φοιτητικοί ρυθμοί ήταν λίγο πιο ήσυχοι, πράγμα που δε με πειραζε γιατί είμαι και εγώ αρκετά ήσυχος άνθρωπος (πχ καλό το κλαμπινγκ αλλά σίγουρα όχι κάθε Σαββατοκύριακο, προτιμώ πιο συχνά να αράξω με παρέα και επιτραπέζια). Ύστερα γύρισα στη χώρα μου προσωρινά για να μαζέψω χρήματα για το μεταπτυχιακό μου διότι στον κλάδο μου χωρίς μεταπτυχιακό δεν έχεις καν άδεια εργασίας. Τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην από τότε που ήρθα στο σπίτι. Ήταν και για μένα δύσκολο από κει που ήμουν μόνη (και μου άρεσε) να ζω ξανά με μια πολυμελή οικογένεια. Δεν είναι όμως το θέμα τα αδέρφια μου, αλλά οι γονείς μου. Για εκείνους είναι σαν να μην έφυγα και να μην ανεξαρτητοποίηθηκα ποτέ. Θέλουν να μαθαίνουν τα πάντα, και αυτό μπορεί να φαίνεται νορμάλ σε παραδοσιακές κοινωνίες αλλά για μένα που ανέκαθεν ήμουν άνθρωπος που ήθελε λγιο περισσότερο την ησυχία του και έζησα τέσσερα χρόνια με την ιδιωτικότητα που ήθελα, είναι απλώς ενοχλητικό μέχρι αηδίας. Στραβώνουν κάθε φορά που θέλω να βγω έξω και με περνάνε από Ιερά Εξέταση για να δουν πού θα πάω, τι θα κάνω, τι θα φάω, πότε θα γυρίσω. Κοντεύω τα 23 και η αντιμετώπιση σαν να είμαι 13 με έχει νευριάσει. Για μια νυχτερινή έξοδο με την παρέα μου κρατούν μούτρα και εν τέλει χαλάνε τον κοσμο λες και πήγα να κάνω πιάτσα. Δεν μπορώ πάντα να ελέγχω τα νεύρα μου, πολύ δε περισσότερο που επειδή και εκείνοι είναι σε κακή φάση με τη δουλειά (ανοίξαμε ένα μαγαζί και θέλει δουλειά ώστε να εξελιχθεί κερδοφόρα) φωνάζουν και ειδικά στον μικρότερο που μπορεί να κάνει κάτι ασήμαντο και να μην αξίζει τέτοιες αγριοφωναρες τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, με αποτέλεσμα να στενοχωριέται και εκείνος άδικα και να φωνάζει κι εκείνος όταν νιώθει πως στριμώχνεται. Επιπλέον έχω πάρει ένα αρκετά σημαντικό χρηματικό ποσό επειδή κάνω πρακτική στην πόλη μου το καλοκαίρι που είναι ικανό να με συντηρήσει για κάμποσο καιρό, και ετσι δεν τους ζητάω χρήματα για τίποτα ενώ επιπλέον κάνω και άλλες μικροδουλειές για να βγάζω κάτι ακόμα. Το μόνο που θέλω είναι η ελευθερία μου και το να έχω την δυνατότητα να είμαι ο εαυτός μου. Δε θέλω να γίνω μια άλλη για να κάνω τη χάρη στους γονείς μου, όμως αυτό για εκείνους ισούται με ασέβεια. Είναι δυνατόν αυτές οι υπερβολικά παραδοσιακές καταβολές να μου σαμποτάρουν με τέτοιο τρόπο τη ζωή; Θέλω να ξαναφύγω, χρειάζομαι όμως τη βοήθεια τους για να κάνω και το μεταπτυχιακό μου και ξέρω ότι παρόλα αυτά σίγουρα θα θέλουν να με βοηθήσουν. Όταν προσπαθώ να τους κάνω σχέση του συζήτηση, λένε απλά ότι δεν εκτιμάω αυτά που μου προσφέρουν κι ότι δεν σέβομαι το θεσμό της οικογένειας αφού "προτιμώ να τα κάνω όλα μόνη μου". Επίσης με κατηγορούν ότι σπαταλάω χρήματα και δεν ασχολούμαι αρκετά με τα αδέρφια μου, που και για τα δύο ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Με κατηγορούν ότι με νοιάζουν περισσότερο οι φίλοι μου παρά η οικογένεια μου ενώ εγώ δεν μπαίνω στον κόπο να τα συγκρίνω, ο καθένας με τη σημασία του. Επιπλέον έχω δύο κολλητούς φίλους: ένα κορίτσι και ενα αγόρι, αλλά οι γονείς μου δεν αποδέχονται τη φιλία με το αγόρι επειδή δεν πιστεύουν στη φιλία μεταξύ των δύο φύλων. Συνεχώς μου λένε αρνητικά πράγματα για αυτόν (δεδομένου ότι έχει πιο μοντέρνο στυλ και αυτό τους ξενίζει) ενώ μου λένε ότι με τις στενές μας σχέσεις προκαλώ και δείχνω ασέβεια στον σύντροφό μου. Εγώ όμως έχω μια σοβαρή σχέση με έναν άνθρωπο που αγαπιόμαστε και ξέρει τα πάντα για μένα, μου έχει εμπιστοσύνη και δεν έχει πρόβλημα για αυτή τη φιλία. Οι γονείς μου όμως αδυνατούν να καταλάβουν πράγματα για τον κολλητό μου φίλο που το αγόρι μου τα έχει καταλάβει, όπως ας πούμε ότι δε βλέπουμε ερωτικά ο ένας τον άλλον, μεγαλώσαμε μαζί από παιδιά και είμαστε σαν αδέρφια, όπως και με την κολλητή μου και είμαστε όλοι μια παρέα. Δε θέλω να γίνω μια άλλη για να με αγαπούν οι γονείς μου, γιατί ξέρω ότι θα αγαπούν την άλλη και όχι εμένα. Δείχνουν ότι με αγαπούν και όμως η κατάσταση στο σπίτι κοντεύει να με τρελάνει. Τους αγαπώ πολύ, αλλά κάποιες φορές δε θέλω ούτε να τους βλέπω. Τι να κάνω;