ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λίγα πράγματα για εμου...Όντας άτομο 20 χρόνων με κατάθλιψη (λόγω οικογενειακων και θεμάτων που είχα στο σχολείο με ένα συγκεκριμένο άτομο), έχω περάσει πολλά. Ήμουν σε μια ιδιωτικη και δεν είχαν αλλά χρήματα οι γονεις μου να την πληρώνουν. Σταμάτησα λοιπόν, λογικά θα ξαναδώσω φέτος. Γνώρισα έναν συνομιλικο, εγώ Αθήνα και αυτός το πατρικό του εδώ σε μια δίπλα πόλη και σπουδαζει Πελοποννήσο. 7 μήνες είμαστε μαζί, και οι δύο κλειστοί άνθρωποι. Αυτός είναι λίγο νάρκισσος, μειώνει τους άλλους (μαζί και εμένα) πολύ εύκολα και νομίζει ότι είναι θεός επειδή έχει ύψος και μούσι. Είναι καλό παιδί όμως, έρχεται να με δει από τη πόλη που σπουδαζει ενώ θα μπορουσε να κάτσει εκεί να κάνει φοιτητικη ζωή, παίρνει το αμαξι για να έρθει να με δει συχνά και με πηγαινοφερνει, εκτός αν του πουν όχι οι γονεις του. Τους γονείς του τους τρέμει και δεν μου έχει πει ποτέ κάτι για αυτούς, ούτε που μένει μου έχει πει. Τον είδα εγώ που έβγαινε από εκεί μια μέρα, και ας είμαστε μαζί 7 μήνες. Αυτός έχει έρθει σπίτι μου αρκετές φορές, εχει δει συγγενείς μου κλπ. Και λίγες φίλες μου. Ενώ αυτός είναι πόλυ κλειστός και μυστήριος. Και τον ενδιαφέρει πολύ το ερωτικό κομμάτι. Εντάξει νέο παιδί είναι αλλά νιώθω πως δεν μιλάμε για κάτι άλλο και ότι το 90% των συζητήσεων μας είναι ερωτικό. Μου φαινεται πως απλά δεν τον καλύπτει η περιοχή που σπουδαζει, ίσως δεν του αρέσουν οι φίλοι του ή δεν βρίσκει κοπέλα (μου είπε ότι έφαγε άκυρο, κάτι συγκεκριμένο δεν ειπε) και έχει βρει εμένα που είμαι καλή σαν άνθρωπος και δεν έχω πολλά όρια και στη παρέα μας είχα την φήμη ότι είμαι πολύ καλή κοπέλα και ήσυχη. Συνέχεια βάζει τις κοπέλες σε κατηγορίες, πχ "αυτου του είδους είναι κακιστρες και ψωναρες" κλπ.. Επιμένει συνέχεια σε μια επιφανειακή επικοινωνία του τύπου να λέμε αγάπη μου και μωρό μου κάθε 3 και λίγο ενώ θέλω να μου πει και λίγα πράγματα παραπάνω, για τη ζωή του, για τα σχέδια του, αστείες ιστορίες, για άτομα που μισεί, ότι να ναι αρκεί να πει κάτι! Όλο εγώ μιλάω και όλο εγώ αποφασίζω που θα βγούμε εκτός αν δεν τον αφήσουν οι γονεις του να κάνει κάτι. Όταν μιλάνε οι άλλοι μου λέει πίσω από τη πλάτη τους ότι ο τάδε με επριξε και σκέφτομαι ότι θα νομίζει το ίδιο για εμενα.. Νευριάζει αν δεν τον πω μωρό μου κάθε φορά που μιλάω και αν δεν τον φιλήσω για κανα 10 λεπτό. Δεν βρίσκω κάτι ελκυστικό πάνω του, μου αρέσουν τα άτομα που ναι μεν είναι καλά αλλά κάνουμε ωραίες συζητησεις. Του το έχω πει και τον βλέπω ότι προσπαθεί αλλά δεν του βγαίνει, με τους φίλους του μιλάει πιο πολύ, ίσως γιατί νιώθει πιο άνετα, ίσως γιατί ξέρει ότι θα τον τζασουν αν κάθεται και δεν μιλάει και δεν συμμετέχει. Λόγω του ότι είμαι απομονωμένη επειδή σχολή δεν πάω εδώ και 7-8 μήνες, νιώθω απελπισία και δεν βάζω ένα τέλικο τέλος σε αυτή τη σχέση, αν και αν έβρισκα κάποιον καλύτερο και ήμουν σίγουρη πιστεύω θα το έκανα.