ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

νιωθω τοσο μονη... τοσο απελπισμενα μονη... που ενω δεν ειμαι απελπισμενο ατομο κανω τοσο χαζες κινησεις... καθομαι και κυνηγαω αγορια μεσα στο ιντερνετ... και στο τελος δεν μου αρκουν...νιωθω οτι δεν με καταλαβαινουν οσο θα θελα... το θεμα ειναι πως δεν ξερω αν θελω φιλια ή σχεση... ειμαι κατι αναμεσα... μπορει να υπαρχει αυτο; πχ αν δεν νιωθω καλα με τον αλλον να μαστε σαν φιλοι και να εχουμε αληθινα συναισθηματα ο ενας για τον αλλον δεν μπορω να κανω κατι αλλιως... οταν το πανε φιλικα νιωθω τοση ασφαλεια αλλα νιωθω οτι δεν τους δεσμευει και τιποτα και αυτο δεν το μπορω γιατι με πνιγει η μοναξια οταν ειναι μακρια μου... οταν το πανε ερωτικα πνιγομαι γιατι δεν ειμαι ετοιμη... εχω μηδαμινες εμπειριες...με το ζορι προσπαθησα να δωσω ενα φιλι φετος...και δεν μαρεσε γιατι δεν ενιωθα κατι και εκλαιγα μετα σπιτι...τοσο χαζη... δεν ξερω τι να κανω... το μονο που κανω ολη μερα ειναι διαβασμα και βολτες μονη μου... περπαταω παρεα με τα ακουστικα μου προσπαθωντας να δωσω νοημα στην μιζερη ζωη μου...ειμαι αγχωδης...εξω εχω μια αγοραφοβια που προσπαθωντας να τα καταφερω και παω εναντια στον φοβο μου ιδρωνω και γινομαι χαλια...αλλα νιωθω καλα μετα που το κανα...ακουω ροκ και λατρευω οτι μπορω περπατωντας να νιωθω μια μικρη σταρ του ροκ και να γελαω με εμενα... ειμαι αξιολυπητη... δεν ξερω τι να κανω... ποτε δεν ενδιαφερθηκαν για μενα... αλλα και γιατι αλλωστε; σαμπως αξιζω... οτι να ναι ζωη..