ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 18 χρονών και σε λιγότερο από δύο μήνες δίνω Πανελλήνιες.(είμαι στην θεωρητίκη)The end..Εντάξει πλακίτσα.Δεν τελείωσε και η ζωή μου επείδη θα δώσω Πανελλήνιες αλλά δεν μπορώ άλλο αυτή την πίεση. Ποτέ δεν ήμουν παιδί που κλεινόταν στο δωμάτιο του με τις ώρες διαβάζοντας και τώρα στα ξαφνικά πρέπει να διαβάσω αυτό και αυτό(οκ ναι..έχει περάσει καιρός που έχω ξεκινήσει), και όχι μόνο να το κατανοήσω αλλά χρειάζεται να το μάθω και απ'έξω γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι μπορώ να περάσω εκεί που θέλω. Όμως πάει στο καλό το κομμάτι του διαβάσματος, μπορώ να πω ότι τα έχω καταφέρει αρκετά καλά (αν και μπορώ καλύτερα)και στο κάτω κάτω τελειώνει η χρονιά σιγά σιγά.Τι γίνεται όμως όταν δεν ξέρεις τι θέλεις να σπουδάσεις;Τι γίνεται όταν σε ρωτάνε "Τι θέλεις να σπουδάσεις;'', "Τι έχεις στο μυαλό σου για μετά το σχολείο;'' ; Όλο τι και τι και τι. (Και η απάντηση που παίρνουν συνήθως δεν τους ικανοποιεί με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι πιο χάλια για τον εαυτό σου)Τι γίνεται όταν πλησιάζεις στο τέλος και δεν ξέρεις τι τέλος πάντων θέλεις να κάνεις; Μπορεί να τα δραματοποιώ όλα αυτή τη στιγμή αλλά έτσι νιώθω. Μπορεί να υπάρχουν (και υπάρχουν) πιο δύσκολα πράγματα από τις Πανελληνιες αλλά σε αυτή την φάση της ζωής μου αυτό είναι που με απασχολεί περισσότερο γιατί έτσι μας έχουν μάθει.Το γνωρίζω όμως ότι μέτα από αυτή την περίοδο θα λέω ''Εντάξει Πανελλήνιες ήταν.Τι αγχωνόμουν τόσο;" Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν, που ήδη το έχω κάνει, ας φτάσω στο νόημα το κειμένου.Γιατί δεν ξέρω τι θέλω να σπουδασω;Γιατί δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο στόχο; Γιατί δεν έχω βρει κάτι που να μου αρέσει και να είμαι σίγουρη για αυτό;Αλλά να μου πεις, ποιο το νόημα να είσαι σίγουρος για τα πάντα στη ζωη;Anyway..Δεν περιμένω απάντηση στα ερωτήματα που έθεσα αλλά κάπου έπρεπε να τα πω, έπρεπε να ξεδώσω και κάπου αλλού :Ρ