ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...σ' αυτόν τον εφιάλτη που ζω από εχθές. Σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα που έφτασα 20, ισχυριζόμουν ότι έχω περάσει πολλά. Μπούρδες. Σιγά. Τα οικονομικά? Τα αισθηματικά? Σκατά, ρε, τίποτα. Στην αρχή της εβδομάδας, η αδερφή μου μπήκε στο Μαθηματικό Αθήνας. Θα μείνουμε μαζί. Ανυπομονούσαμε. Κάναμε σχέδια. Και χθες, στο τέλος της εβδομάδας, μάθαμε ότι η μανούλα μας έχει καρκίνο.Μαστός είναι. Θεραπεύεται, το ξέρω. Πολλές γυναίκες το έχουν, κι αυτό το ξέρω. Μα την πίστη μου, όμως, έχουν δίκιο που λένε ότι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέμε. Δεν στενοχωριέμαι για άλλο λόγο, μόνο που θα ταλαιπωρηθεί η γλυκιά μου. Και που θα πέσουν τα μαλλάκια της και θα λυπάται. Το χειρότερο όμως είναι που η αδερφή μου ξεκίνησε τόσο άσχημα τη νέα της ζωή. Μπροστά σε όλους το παίζω άνετη, σαν να μην συμβαίνει κάτι. Όμως βλέπω τον πατέρα μου που είναι ράκος και δεν μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση. Θυμώνω μαζί του. Δεν θέλω να δω κανέναν. Θέλω να τελειώσει αυτό. 2 μέρες φάνηκαν αιώνας. Τόσα χρόνια η μαμά δούλεψε πολύ για να μην μας λείψει τίποτα. Ακόμα και τώρα στα 50 έκανε δυο δουλειές. Ορκίστηκα ότι μόλις γίνει καλά, θα κάνω τα πάντα για να ξεκουραστεί. Δεν θα την αφήσω να ταλαιπωρηθεί άλλο. Αλλά μέχρι τότε, πώς θα σταθώ εγώ, μόνη και τόσο αδαής σε όλους τους άλλους που δεν είναι ψύχραιμοι? Φοβάμαι τόσο ρε γαμώτο.Περαστικά μανούλα, θα είμαι εδώ για σένα.