ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το μπαλκόνι του νέου μου σπιτιού βλέπει στην αυλή ενός γυμνασίου. Κάθε μέρα ακούω τα παιδιά, τα γέλια, το μάθημα, τα τραγούδια για τις γιορτές, τις σκέψεις που συζητάνε μεταξύ τους παρέες στα διαλείμματα, κλπ. Συνειδητοποιώ πως τα ακούω όλα αυτά και αισθάνομαι μια μεγάλη αγάπη προς την ηλικία αυτή, χωρίς να ξέρω το γιατί. Η εφηβεία μου ήταν (παραδόξως!) μία από τις πιο ωραίες και ανέμελες φάσεις της ζωής μου. Ίσως επειδή η γενιά μου (παιδί του ΄88) δεν είχε να κάνει σε ΤΕΤΟΙΟ βαθμό με την τεχνολογία και όλα έδειχναν πιο αγνά. Σε εκείνη την ηλικία μεγαλοποιείς τα πάντα: όλα είναι πρωτόγνωρα, η αντίληψη για τον κόσμο, τους γονείς, τον έρωτα, τον εαυτό σου, όλα. Πρωτόγνωρα και συναρπαστικά, κάθε μέρα και μια ανακάλυψη. Και τα πρώτα καρδιοχτύπια, έντασης τέτοιας που δεν θα την αισθανθείς ποτέ ξανά. Γιατί είναι τα ΠΡΩΤΑ. Σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, ότι οι έφηβοι, αυτή η τόσο παρεξηγημένη ηλικία, είναι η μεθαυριανή μας δύναμη. Η ενέργεια τους, η ζωντάνια τους, εκείνη η παιδικότητα που ωριμάζει αργά αργά, πόσο ζωτικά στοιχεία για να μας ταρακουνήσουν από τον καναπέ της βολεμένης μας συνείδησης. Ελπίζω μόνο να μπορούν να μας συγχωρήσουν για ό,τι λάθος επιλογές έχουμε κάνει ως λαός.Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, απλά αισθάνομαι ότι αγαπώ πολύ τα παιδιά. Σπούδασα μεν εκπαιδευτικός για μικρές ηλικίες, όμως και ο παλμός των εφήβων με συγκινεί πολύ. Τελικά.Ακούγοντας τα παιδιά στην αίθουσα μουσικής να τραγουδάνε, μου ήρθε να αποτυπώσω αυτή τη σκέψη. Και κλείνω με μια ευχή: να εξακολουθώ να μένω μέσα μου παιδί, με ό,τι -θετικό- αυτό μπορεί να συνεπάγεται.