16.11.2016 | 03:02
δεν ξερω τι τιτλο να δωσω
Συγγνωμη, οπως μου φερθηκες, φερθηκα, το ξεκινησες, το συνεχισα για να δεις πως ειναι αυτος που σ'αρεσει και αρεσεις να σε διαβαλει. Μερικοι θα πειτε αν σε διεβαλε δεν σε αγαπησε ποτε. Λαθος.Τεσπα, λυπαμαι που ηρθαν τα πραγματα ετσι μεταξυ μας, δε θα θελω ποτε να ειμαι μαζι σου, και δυστυχως δε θα σε υποστηριξω σε τιποτα μετα απο οσα εχεις πει για μενα και εχεις κανει, ουτε θα σε βοηθουσα αν ποτε με χρειαζοσουν. Ειπα και εγω για σενα (την αληθεια βεβαια), μαθευτηκαν επιτελους καποια πραγματα σε σημειο που με βλεπεις και ντρεπεσαι. Το αξιζες. Αυτη η γαμημενη συνδεση να μην υπηρχε. Αυτο που νιωθω οτι ειμαι εγω σε αλλο σωμα, που νιωθω οτι εισαι εγω, οτι ειμαστε φτιαγμενοι απο το ιδιο αστερι, οτι αν δεχτουμε οτι ειμαστε μισα εισαι σιγουρα το αλλο μου. Αυτο. Να μην υπηρχε. Γιατι ποναει. Πολυ. Να ξερεις πως δεν θελεις για καποιον λογο να ζησεις με τον ανθρωπο που ειναι το μισο σου.Υπαρχουν ωρες που ο πονος ειναι τοσος πολυς που δεν εχεις καν δακρυα να τον εκφρασεις, παρα μονο ενα υφος χαμενο και ενα γιατι. Υπαρχουν ωρες που θα ηθελα απλως να ησουν διπλα μου για να νιωθω ολοκληρη. Υπαρχουν ωρες που θα ηθελα να μιλαμε, να με μαθεις, να δεις πως τελικα δεν διαφερουμε, απλως στο περιβαλλον που γνωριστηκαμε ειχαμε ταυτιστει ευτυχως η δυστυχως με καποιες ετικετες. Να πιστεις οτι ειμαι αυτο που ενιωσες και οχι αυτο που μπορει να πιστευουν οι διπλα σου. Και ισως και εγω να εβλεπα σε εσενα οσα ενιωσα αλλα ποτε στην πραξη δεν ειδα.Δεν θα ειμαι ποτε μαζι σου. Παντα θα ποναει. Εισαι εγω, δεν μπορω να ξεχασω. Οπου και να προχωρησω. Να σε προσεχεις. Σαγαπω...βαθια, πραγματικα, απεριοριστα, δε θα στο πω ποτε. Αλλα και σε μισω ταυτοχρονα, εξισου πολυ.~Κριμα αυτος ο ερωτας να μην γραφτει σε βιβλιο η να μην του αποδοθει η τιμη που του πρεπει. Θα την αξιζε, γιατι συμβαινει 1 στο εκατομμυριο. Οχι δεν δεχομαι αποψη τυπου ''ετσι λενε ολοι οι ερωτευμενοι''. Το εννοω...