16.9.2013 | 20:25
Δευτέρα απόγευμα
Πήρα τους δρόμους. Ξανά. Γιατί; Γιατί είμαι 29 και άνεργος και δεν την παλεύω σπίτι μου. Τόσο απλά. Έβαλα τον εαυτό στον αυτόματο πιλότο, πήρα κι ένα καφέ στο χέρι και ξεκίνησα το περπάτημα. Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι, απλά να περπατάω. Ν' αδειάσω από κάθε έγνοια, κάθε συναίσθημα. Άδικος κόπος. Κάθισα εν τέλει στα σκαλοπάτια ενός σταθμού του ηλεκτρικού. Άναψα τσιγάρο και έβλεπα τα τρένα να περνούν. Κοίταξα τον ουρανό και σκέφτηκα πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η μουντίλα. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι ωραία αυτή η φάση. Ότι είμαι κάτι σαν ήρωας από νουβέλα, από μυθιστόρημα και ότι ανά πάσα στιγμή κάτι ανατρεπτικό και ίσως και όμορφο θα μου συμβεί. Φυσικά και δεν συνέβη τίποτα. Γκρίζα πρόσωπα παντού, στο χρώμα του ουρανού. Σηκώθηκα και πήρα το δρόμο της επιστροφής.Δεν ξέρω τι με κρατάει και δεν έχω εγκαταλειφθεί ακόμα. Ίσως και να έχω και απλά ν' αρνούμαι να το συνειδητοποιήσω. Άλλωστε το έχω ξανακάνει. Απλά δεν βλέπω κάτι στον ορίζοντα. Μόνο γκρι.
