ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθε Κυριακη συγκεντρωνομαστε στο σπιτι της μαμας μου με τα αδερφια μου. Ειχα το κινητο της στο χερι για να δω μια φωτογραφια για την οποια μου ειχε πει, που της ειχαν στειλει μεσω WhatsApp. Οπως μπαινω στην εφαρμογη πιανει το ματι μου την συνομηλια που ειχε με τον μπαμπα μου. Δεν θελω να μπω σε λεπτομερειες, οι γονεις μου δεν τα πανε καθολου καλα, σαν ζευγαρι εντελως αταιριαστοι, σαν γονεις διαμαντια. Τους υπεραγαπω και τους σεβομαι. Απλα δεν καταφεραν (μαλλον δεν ηθελαν κιολας) ποτε να κρυψουν τους καβγαδες τους απο εμας, μαλιστα μας εβαζαν και μεσα σαν διαιτητες, βασικα πιο πολυ εμενα. Μεχρι περσι η μητερα μου μου ελεγε χαρτι και καλαμαρι τι γινοταν μεταξυ τους. Μεχρι που της ειπα (ειμαι 30) οτι δεν αντεχω να τα ακουω και οτι με πληγωνουν και με βαραινουν. Και επειδη δεν μπορω να κανω κατι για να βοηθησω δεν μπορω να τα ακουω. Τωρα διαβασα σε αυτο το μηνυμα προχθες οτι παλι τσακωνονται και αυτο μαλιστα μεσω WhatsApp....ΕΛΕΟΣ... (τον τελευταιο καιρο ο πατερας μου μενει λογω δουλειας σε αλλη πολη και εχουν > εξ αποστασεως) Με θλιβει παρα πολυ αυτο το γεγονος. Βεβαια η μαμα μου δεν μου λεει πλεον οταν τσακωνονται, αν και μερικες φορες καταλαβαινω οτι δεν ειναι καλα και την ρωταω αν εγινε κατι και μου το λεει μονο τοτε. Ξερω οτι δεν μπορω να κανω κατι, ξερω οτι δεν θελω να την ρωτησω τι εγινε παλι γιατι πολυ απλα δεν εχει νοημα αλλα ταυτοχρονα νιωθω ενα βαρος, μια θλιψη. Τους λυπαμαι. Τους ποναω. Με στενοχωρει οτι εζησαν μια ζωη ετσι. Συνεχεια μες την ζηλεια, το μισος και τους καβγαδες. Σε τρεις εβδομαδες θα παμε μαζι διακοπες, και οσο μαρεσει να ειμαι μαζι τους, τοσο φοβαμαι οτι ανα πασα στιγμη και απο το πουθενα θα αρχισουν να μαλωνουν... κριμα.. τι να πω. Και μονο που μπορω και τα λεω εστω εδω κατι ειναι και αυτο...